Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_Kurt Weill - Teresa Stratas : Υoukali

or  
from guilt to innocence





 
Στίχοι : Roger Fernay - Μουσική: Kurt Weil

Youkali / Γιουκάλι

Είναι σχεδόν στο τέλος του κόσμου,
Η βάρκα των περιπλανήσεών μου,
Πλέοντας στην άκρη του κύματος,
Με πήγε εκεί μια μέρα.
Το νησί είναι πολύ μικρό,
Αλλά η νεράιδα που το κατοικεί,
Ευγενικά μας προσκαλεί,
Να κάνουμε μια ξενάγηση.
Γιουκάλι,
Είναι η χώρα των επιθυμιών μας,
Γιουκάλι,
Είναι η ευτυχία,
Είναι η απόλαυση.
Γιουκάλι,
Είναι η γη όπου ξεχνάμε όλες μας τις έγνοιες,
Είναι, μέσα στην νύχτα μας, σαν ξέφωτο,
Το αστέρι που ακολουθούμε,
Είναι το Γιουκάλι.
Γιουκάλι,
Είναι ο σεβασμός,
Για όλους τους όρκους που ανταλλάχθηκαν,
Γιουκάλι,
Είναι η χώρα των όμορφων ερώτων που μοιράστηκαν,
Είναι η ελπίδα,
Που βρίσκεται στην καρδιά όλων των ανθρώπων,
Η ανακούφιση,
που όλοι περιμένουμε για το αύριο.
Γιουκάλι,
Είναι η χώρα των επιθυμιών μας,
Γιουκάλι,
Είναι η ευτυχία,
Είναι η απόλαυση.
Αλλά είναι ένα όνειρο, μια τρέλα,
Δεν υπάρχει το Γιουκάλι!
Αλλά είναι ένα όνειρο, μία τρέλα,
Δεν υπάρχει το Γιουκάλι!
Και η ζωή μας οδηγεί,
Βαρετή ρουτίνα,
Αλλά η φτωχή ανθρώπινη ψυχή,
Ψάχνοντας παντού τη λησμονιά,
Για να παρατήσει τη γη,
Να βρει το μυστήριο
Όπου κρύβονται τα όνειρά μας
Σε κάποιο Γιουκάλι...
Γιουκάλι,
Είναι η χώρα των επιθυμιών μας
Γιουκάλι
Είναι η ευτυχία
Είναι η απόλαυση
Αλλά είναι ένα όνειρο, μια τρέλα,
Δεν υπάρχει το Γιουκάλι!
Αλλά είναι ένα όνειρο, μία τρέλα,
Δεν υπάρχει το Γιουκάλι!


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_ Γ. Σεφέρη, "κράτησα τη ζωή μου" : σπάραγμα μιάς ανάγνωσης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι' εκείνο τ' άστρο ό Αλδεβαράν. Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς, καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει. Κράτησα τη ζωή μου˙ στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή. Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της. Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές˙ o χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν μήτε o καιρός κλειστός