Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_μίνιμουμ xix


Μιλώντας σε ή για κάποιον άλλο... μιλάμε σε και για τον εαυτό μας...
γι' αυτό τον λόγο ο άλλος δεν μας ακούει... 
ή αν μας ακούει αυτό είναι αποτέλεσμα της χειραγώγησης που του ασκήσαμε.
Συμβαίνει, λοιπόν, το εξής παράξενο: μόνο όταν φτάσουμε να μιλάμε στον άλλον γι' αυτόν τον ίδιο, έχουμε έναν εαυτό...
και μόνο τότε η συνομιλία γίνεται εν πνεύματι ελευθερίας. 

Σχόλια

  1. Ανώνυμος12/3/18, 5:32 μ.μ.

    Μας αρέσει η τοποθέτηση. Ας μάθουμε λοιπόν. Πώς πρέπει να μιλήσουμε στον άλλον για τον εαυτόν του; Εν πρώτοις, υποθέτουμε, θα τον ακούσουμε. Θα του δώσουμε χώρο και χρόνο να εκφραστεί... Μετά, ακούγοντάς τον, έτι και έτι εν ειρήνη, τι αντικαθρέφτισμα θα του επιστρέψουμε για τον εαυτόν του; καλά σχόλια; κακά σχόλια; ή θα του επιστρέψουμε -ως ανατροφοδότηση- την εκφρασθείσα "αλήθειά" του, -όπως έκαστος, απείρως υποκειμενικά συλλαμβάνει την "αλήθεια"εκάστου πλησίον του-, εντός της εμπαθούς κεφαλής του; Βοηθήστε μας, αν έχετε την καλωσύνη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είναι πολύ δύσκολο αυτό που με ρωτάτε... Δεν θα δώσω απάντηση. Μερικό προβληματισμό μόνο:
    Πού βρίσκεται, αλήθεια, η δυσκολία μας όταν "πάμε" να συναντήσουμε τον άλλον; Γιατί κάποια δυσκολία πρέπει να υφίσταται, οπωσδήποτε. Η δυσκολία μας, βρίσκεται, κατά την γνώμη μου, σε μια ασυνείδητη θέση επίθεσης ή άμυνας που κινητοποιείται ευθύς αμέσως μόλις ο άλλος εμφανιστεί. Ο άλλος, ως άλλος αποτελεί πάντα μια εν δυνάμει απειλή. Απειλή για την ισορροπία μας, για την εικόνα μας, για τον εαυτό μας εν τέλει. Αυτή η θέση άμυνας ή επίθεσης, μεταμφιέζεται συνήθως λαμβάνοντας το σχήμα του "δέοντος" , του ηθικού λόγου. Μια επικοινωνία εν πνεύματι αληθείας και ελευθερίας, όμως συντελείται στο υπαρξιακό επίπεδο. Εκεί που τα σχήματα του ηθικού λόγου έχουν λίγη ή μικρή σημασία και η διαφωνία εναλλάσσεται με την συμφωνία φυσικά, πάνω στο έδαφος της υπαρξιακής προ-αποδοχής του άλλου ως εαυτόν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος12/3/18, 7:34 μ.μ.

    Η δυσκολία υφίσταται οπωσδήποτε διότι συνεχώς έχει η ψυχή να αντιπαλέψει με την έμφυτη εχθρότητά της. Σε ποιες περιπτώσεις αίρεται αυτή η εχθρότητα; Φοβούμαι σε ελάχιστες. Ισως σε σχέσεις ερωτευμένων, σε αρμονικές (σπανιότατες) σχέσεις συζύγων, σε συγγενικές σχέσεις αίματος, καμιά φορά (επίσης σπάνιο ) και σε κάποιες φιλικές σχέσεις. Μετά; Τι γίνεται μετά;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μετά...μετά γινόμαστε ηθικά όντα! Φτιάχνουμε δίκαιο, διεκδικούμε δικαιώματα...άλλες φορές τα καταφέρνουμε καλά κι άλλες όχι!
    Καλό όμως είναι να ξέρουμε ότι όλα αυτά αποτελούν προϊόντα της ατέλειάς μας... κι όχι ένδειξη κάποιας υπεροχής μας.
    Αν με ρωτήσετε πάλι... Μετά; Τι γίνεται μετά;
    θα σας πω ότι,
    Πέρα από τα ηθικά όντα... υπάρχουν οι άγιοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος12/3/18, 11:20 μ.μ.

    Ω ναι. Υπάρχουν οι άγιοι. Ευτυχώς που έχουμε και αυτούς. Και είναι πολύ περισσότεροι από όσοι φανταζόμαστε ότι είναι. Και περνούν τη ζωή τους απαρατηρήτοι. Συχνά και εντελώς αόρατοι. Και οι προσευχές τους, περικρατούν όσους ζητούν τη σωτηρία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_αν αυτή είναι η πολιτική

 Δεν θα το επιδιώξω, αλλά θα εκμεταλλευτώ αυτή τη καταπληκτική συγκυρία : ώρα απογευματινή, μάθημα σε σπίτι, σε κεντρική πλατεία, σε κεντρικό χωριό, από κάτω τα καφενεία και είχα εντοπίσει καθώς πήγαινα ασυνήθιστες κινήσεις, μια αναταραχή και μια κυρία, άγνωστη σε μένα,  με χρώμα μαλλιών σε ώριμη μελιτζάνα να περιφέρεται μαζί με μια φίλη της που δεν είχε τίποτε το αξιοσημείωτο. Εγώ πρόσεξα την μελιτζανί.  Το μάθημα κυλούσε ανάμεσα σε απογοητεύσεις και προσπάθειες, οι ήχοι  της πλατείας γνωστοί και γι αυτό ανήκουστοι  έφταναν αλλά και δεν έφταναν σ'αυτιά μου, ίσως αν πρόσεχα έξω να έφταναν, αλλά εγώ πρόσεχα μέσα.  Οι ήχοι αλλάζουν. Ξέρω την αλλαγή των μικροφωνικών στις μικρές πλατείες των χωριών.  Τέλος μαθήματος. Η προεκλογική συγκέντρωση στα μισά. Έμεινα να ακούσω κι εγώ. Παράγγειλα όπως κάνω πάντα μια τσικουδιά και τι ανανέωση προσώπων, κινήσεων, χρωμάτων. Ίδιες ιδέες ή καλύτερα καμία ιδέα... χωρίς ιδέες. Το απόγευμα όμως δεν έχασε σε τίποτα την ομορφιά του Απρίλη του.  Το κόμμα,