Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_τα βράδια

Μια από τις μεγαλύτερες αρετές -ίσως αυτή που συνοψίζει πολλές άλλες- είναι να κατορθώσει κανείς, όταν μιλάει, όταν κινείται, όταν μπαίνει και όταν βγαίνει από ένα χώρο, όταν υπάρχει και όταν δεν υπάρχει, να οικοδομεί τον άλλον άνθρωπο. 
Με τούτο εννοώ να τον κάνει να νιώθει όχι μόνο ευπρόσδεκτος, αλλά ότι διαρκώς δημιουργείται ένας εύπλαστος και μεταβαλλόμενος χώρος... ότι υπάρχει χώρος και για αυτόν, τον άλλον... να στήσει κι αυτός την οικοδομή του, το σπίτι της ψυχής και του σώματός του, να βρει πατρίδα... να βρει παράθυρο να μπαίνει ο αέρας που χρειάζεται και πόρτα με δικό της κλειδί...., να βρει τα λόγια και τον τρόπο του...

Η απειλή, η ειρωνεία, η παρακολούθηση, η έντονη παρουσία και η έντονη απουσία, η τραχιά γλώσσα και η ακατάπαυστη δραστηριότητα, οι απαιτήσεις και η αδιαφορία... όλα αυτά που μεταχειριζόμαστε, με μεγάλη λογικοφάνεια,  χτίζουν μια οχληρή και άγονη κατάσταση, γεμίζουν τους χώρους και όλοι γινόμαστε απάτριδες και εξόριστοι.... κανείς δεν γνωρίζει κανέναν.
Στην πραγματικότητα όμως κρύβουν  τον παραλογισμό και την αλογία μας, ότι δήθεν υπάρχουμε μόνο εμείς στον κόσμο, ότι είμαστε πολύ καλύτεροι από τους άλλους, ότι αξίζουμε περισσότερο, ότι γνωρίζουμε καλύτερα, ότι μπορούμε καλύτερα.... τι παραλογισμός!  Προσπαθούμε να κρύψουμε ότι στην πραγματικότητα  δεν μπορούμε να αγαπήσουμε κανέναν εκτός από τον εαυτό μας....

Τα βράδια όμως, αχ! αυτά τα βράδια, έρχονται για να φανερώσουν την αλήθεια της απελπισίας μας. 

Σχόλια

  1. Ανώνυμος11/2/18, 8:27 μ.μ.

    Πολύ αληθινό.Τέλειο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ευχαριστώ και σας και τους σχολιαστές προηγούμενων κειμένων και γενικά όσους μπαίνουν στον κόπο και διαβάζουν τα όσα εναποθέτω/ουμε σε αυτό το σύμπαν των λέξεων και των κειμένων, όχι για αρκετά σοβαρούς και καλούς λόγους πάντα... Αυτό όμως το σύμπαν, όλα τα χωρεί, όλα τα υπομένει...
    Ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_αν αυτή είναι η πολιτική

 Δεν θα το επιδιώξω, αλλά θα εκμεταλλευτώ αυτή τη καταπληκτική συγκυρία : ώρα απογευματινή, μάθημα σε σπίτι, σε κεντρική πλατεία, σε κεντρικό χωριό, από κάτω τα καφενεία και είχα εντοπίσει καθώς πήγαινα ασυνήθιστες κινήσεις, μια αναταραχή και μια κυρία, άγνωστη σε μένα,  με χρώμα μαλλιών σε ώριμη μελιτζάνα να περιφέρεται μαζί με μια φίλη της που δεν είχε τίποτε το αξιοσημείωτο. Εγώ πρόσεξα την μελιτζανί.  Το μάθημα κυλούσε ανάμεσα σε απογοητεύσεις και προσπάθειες, οι ήχοι  της πλατείας γνωστοί και γι αυτό ανήκουστοι  έφταναν αλλά και δεν έφταναν σ'αυτιά μου, ίσως αν πρόσεχα έξω να έφταναν, αλλά εγώ πρόσεχα μέσα.  Οι ήχοι αλλάζουν. Ξέρω την αλλαγή των μικροφωνικών στις μικρές πλατείες των χωριών.  Τέλος μαθήματος. Η προεκλογική συγκέντρωση στα μισά. Έμεινα να ακούσω κι εγώ. Παράγγειλα όπως κάνω πάντα μια τσικουδιά και τι ανανέωση προσώπων, κινήσεων, χρωμάτων. Ίδιες ιδέες ή καλύτερα καμία ιδέα... χωρίς ιδέες. Το απόγευμα όμως δεν έχασε σε τίποτα την ομορφιά του Απρίλη του.  Το κόμμα,