Μια από τις μεγαλύτερες αρετές -ίσως αυτή που συνοψίζει πολλές άλλες- είναι να κατορθώσει κανείς, όταν μιλάει, όταν κινείται, όταν μπαίνει και όταν βγαίνει από ένα χώρο, όταν υπάρχει και όταν δεν υπάρχει, να οικοδομεί τον άλλον άνθρωπο.
Με τούτο εννοώ να τον κάνει να νιώθει όχι μόνο ευπρόσδεκτος, αλλά ότι διαρκώς δημιουργείται ένας εύπλαστος και μεταβαλλόμενος χώρος... ότι υπάρχει χώρος και για αυτόν, τον άλλον... να στήσει κι αυτός την οικοδομή του, το σπίτι της ψυχής και του σώματός του, να βρει πατρίδα... να βρει παράθυρο να μπαίνει ο αέρας που χρειάζεται και πόρτα με δικό της κλειδί...., να βρει τα λόγια και τον τρόπο του...
Η απειλή, η ειρωνεία, η παρακολούθηση, η έντονη παρουσία και η έντονη απουσία, η τραχιά γλώσσα και η ακατάπαυστη δραστηριότητα, οι απαιτήσεις και η αδιαφορία... όλα αυτά που μεταχειριζόμαστε, με μεγάλη λογικοφάνεια, χτίζουν μια οχληρή και άγονη κατάσταση, γεμίζουν τους χώρους και όλοι γινόμαστε απάτριδες και εξόριστοι.... κανείς δεν γνωρίζει κανέναν.
Στην πραγματικότητα όμως κρύβουν τον παραλογισμό και την αλογία μας, ότι δήθεν υπάρχουμε μόνο εμείς στον κόσμο, ότι είμαστε πολύ καλύτεροι από τους άλλους, ότι αξίζουμε περισσότερο, ότι γνωρίζουμε καλύτερα, ότι μπορούμε καλύτερα.... τι παραλογισμός! Προσπαθούμε να κρύψουμε ότι στην πραγματικότητα δεν μπορούμε να αγαπήσουμε κανέναν εκτός από τον εαυτό μας....
Τα βράδια όμως, αχ! αυτά τα βράδια, έρχονται για να φανερώσουν την αλήθεια της απελπισίας μας.
Με τούτο εννοώ να τον κάνει να νιώθει όχι μόνο ευπρόσδεκτος, αλλά ότι διαρκώς δημιουργείται ένας εύπλαστος και μεταβαλλόμενος χώρος... ότι υπάρχει χώρος και για αυτόν, τον άλλον... να στήσει κι αυτός την οικοδομή του, το σπίτι της ψυχής και του σώματός του, να βρει πατρίδα... να βρει παράθυρο να μπαίνει ο αέρας που χρειάζεται και πόρτα με δικό της κλειδί...., να βρει τα λόγια και τον τρόπο του...
Η απειλή, η ειρωνεία, η παρακολούθηση, η έντονη παρουσία και η έντονη απουσία, η τραχιά γλώσσα και η ακατάπαυστη δραστηριότητα, οι απαιτήσεις και η αδιαφορία... όλα αυτά που μεταχειριζόμαστε, με μεγάλη λογικοφάνεια, χτίζουν μια οχληρή και άγονη κατάσταση, γεμίζουν τους χώρους και όλοι γινόμαστε απάτριδες και εξόριστοι.... κανείς δεν γνωρίζει κανέναν.
Στην πραγματικότητα όμως κρύβουν τον παραλογισμό και την αλογία μας, ότι δήθεν υπάρχουμε μόνο εμείς στον κόσμο, ότι είμαστε πολύ καλύτεροι από τους άλλους, ότι αξίζουμε περισσότερο, ότι γνωρίζουμε καλύτερα, ότι μπορούμε καλύτερα.... τι παραλογισμός! Προσπαθούμε να κρύψουμε ότι στην πραγματικότητα δεν μπορούμε να αγαπήσουμε κανέναν εκτός από τον εαυτό μας....
Τα βράδια όμως, αχ! αυτά τα βράδια, έρχονται για να φανερώσουν την αλήθεια της απελπισίας μας.
Πολύ αληθινό.Τέλειο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ και σας και τους σχολιαστές προηγούμενων κειμένων και γενικά όσους μπαίνουν στον κόπο και διαβάζουν τα όσα εναποθέτω/ουμε σε αυτό το σύμπαν των λέξεων και των κειμένων, όχι για αρκετά σοβαρούς και καλούς λόγους πάντα... Αυτό όμως το σύμπαν, όλα τα χωρεί, όλα τα υπομένει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ!