_περί της τιμής των πλαστικών σακκουλών

Το μέτρο της χρέωσης των πλαστικών σακκουλών έγινε δεκτό με κατανόηση από την πλειοψηφία των πολιτών. Μόνο κάτι περίεργοι τύποι, κάτι ανάξιοι να φέρουν τον τίτλο του Ευρωπαίου πολίτη, κάτι ξεχασμένα ανθρωπάρια των λαϊκών συνοικιών, κάτι λαχαναγορίτες, κάτι μπας κλας μανάβηδες και γερόντια που ζουν ακόμα στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, έδειξαν να μην κατανοούν το μέτρο...

Αλλά αυτούς θα τους ξεπεράσει γρήγορα η ιστορία. Η πρόοδος θα προχωρήσει... μπροστά!  Η επιχείρηση του εκσυγχρονισμού της καθυστερημένης χώρας, η έξοδος από τα μνημόνια και η νέα εποχή, επιβάλλει να μάθουμε να πληρώνουμε για ότι χρησιμοποιούμε. Διότι τότε μόνο το σεβόμαστε και το υπολογίζουμε. 

Αυτή είναι η λογική πίσω από το μέτρο : Σεβόμαστε και υπολογίζουμε, όχι γιατί αυτό το ίδιο το περιβάλλον είναι κάτι άξιο σεβασμού, κάτι που δεν μπορούμε να καταστρέφουμε έτσι κι αλλιώς, αλλά διότι πληρώνουμε με χρήμα την αλόγιστη χρήση του... κι αυτό είναι κάτι που μας νοιάζει και μας κόφτει. Δεν είναι, ούτως ειπείν, θέμα ήθους, δηλαδή προσδιορισμού ενός τρόπου ύπαρξης σεβαστικού και κατά το μέτρο, αλλά μιάς επιβαλόμενης καταναγκαστικής συμπεριφοράς με το πρόσχημα της ελευθερίας που δίνεται (πάντα) στον καταναλωτή να επιλέξει....

Με την ίδια αυτή λογική, του πληρώνω άρα προσέχω, τα φροντιστήρια υπερφαλάγγισαν τα δημόσια σχολεία. Τι αξία είχε μια μόρφωση που δινόταν δωρεάν; Καμία... Ενώ του φροντιστηρίου ήταν πολύτιμη γιατί έπρεπε να πληρώσεις αδρά για να την έχεις. Τώρα αν αυτό που είχες ήταν μόρφωση ή πού βρίσκεται και πώς αποκτιέται η μόρφωση, αυτό είναι άλλο θέμα. 

Το ίδιο και με το δημόσιο χώρο.... Τον οποίο σεβόμαστε μόνο και στον βαθμό που έχουμε δεχθεί ότι φορολογούμαστε για τα έργα και την συντήρησή του. Εάν δεν φορολογούμασταν, για παράδειγμα, δεν θα μας ένοιαζε καθόλου εάν καταστρεφόταν... όπως και γίνεται... όμως κι αυτό είναι ένα άλλο θέμα.
Με την ίδια λογική, του "όποιος ρυπαίνει πληρώνει", οι τρίτες και οι αναπτυσσόμενες χώρες έγιναν τεράστιες χωματερές και σκουπιδότοποι υποδοχής κάθε λογής επικίνδυνων αποβλήτων και ξεπερασμένης τεχνολογίας προϊόντων... για κάποιες μάλιστα είναι η μόνη λύση στο πρόβλημα της πείνας!

Αλλά όλα αυτά είναι θέματα που δεν χρειάζεται να αγγίξουμε, όπως ακριβώς και η σχέση μας με το περιβάλλον, με την έμβια ζωή και με τον κόσμο στο σύνολό του. 

Και πράγματι πετυχαίνουμε να μην τα αγγίξουμε διότι και περίπλοκα είναι και πολλές προπαραδοχές επιβάλλουν. Και πού καιρός για τέτοια! Κι αλίμονο ποιός να μιλήσει για το Όλο του κόσμου, μέρος του οποίου είναι ο καθένας μας... και δεν θα κινδυνεύσει να γίνει το λιγότερο γραφικός.... Αφού είναι κατοχυρωμένο ότι υπάρχουν μόνο εγωιστικά άτομα, τα οποία κινούνται από την αρχή της ορθολογικής (υπολογιστικής) αρχής της ωφελιμότητας.
Σταδιακά, η επιχειρηματική λογική, όπου κάθε πράγμα ή κατάσταση μπορεί να εκφραστεί μέσα από μια εξίσωση κόστους-οφέλους, αντανακλάται στον τρόπο που βλεπουμε και σκεφτόμαστε τα πάντα και τους άλλους.

Έτσι με την αναγωγή όλων αυτών των πολύπλοκων θεμάτων σε μια χρηματική ισοτιμία, και δεν πονοκεφαλιάζουμε και ξεμπερδεύουμε και συνεννοούμαστε καλύτερα και παραμένουμε απλοί,  απλοί σαν αμοιβάδες, πολύ απλοί καταναλωτές !
Διότι το χρήμα και ότι αποτιμάται σε χρήμα είναι μια θεμιτή και επιθυμητή απλοποίηση,  είναι ένα και ένα κάνουν δύο....
Διότι όλα έχουν την τιμή τους.... Είναι κάτι που ισχύει σε κάθε καταναλωτική κοινωνία... Είναι ένας κανονισμός...  Είναι, όπως και να το κάνουμε, Πολιτισμός...
Κάποιοι άλλοι, πιο πραγματιστές, ίσως να πουν ... απ' το ολότελα καλή και η Παναγιώτενα...

Εγώ πάλι, χωρίς καμιά ελπίδα ή πρόθεση να σας πείσω, θα πω ότι :
Όχι, δεν αρνούμαι να πληρώσω για την πλαστική σακκούλα που χρησιμοποιώ .... Αρνούμαι αυτόν τον Πολιτισμό, στο σύνολό του.