Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_το πρόβλημα είναι στο "πανομοιότυπο"

Η μαζική κατάθεση των 106 πανομοιότυπων φοιτητικών εργασιών  σε ένα τμήμα του Πανεπιστήμιου της Πάτρας, πήρε το μερίδιο της δημοσιότητας που αναλογεί σε κάθε σκάνδαλο κι έγινε αφορμή αντεγκλήσεων στο  επίπεδο της πολιτικής επικαιρότητας. Σε λίγες μέρες όμως, το γεγονός θα ξεχαστεί κι όλα θα συνεχίσουν... πανομοιότυπα, δηλαδή άθλια...

Η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από το αν θα έπρεπε να επιβληθεί από τις πρυτανικές αρχές η ποινή του αποκλεισμού από τις εξετάσεις του Σεπτεμβρίου στους 106 παραβάτες φοιτητές ή κάποια ελαφρύτερη...Είχαμε έτσι την ευκαιρία να  παρακολουθήσουμε  το ελεεινό παζάρι  ("συνδικαλισμό" το λέμε) που επέβαλε η πολιτική νεολαία της ΝΔ στο Πανεπιστήμιο, προς υπεράσπιση των συμφερόντων της εκλογικής της πελατείας, το οποίο παζάρι με την σειρά του δημιουργεί την πελατεία. Όλοι, εθισμένοι καθώς είναι στο να τους εκπροσωπούν, όταν κάποτε τους δίνεται ο λόγος με την μορφή ενός μικροφώνου που χώνεται στα μούτρα τους για τις ανάγκες του ρεπορτάζ του δελτίου των 9.00, λένε όσα τους έχουν επιβληθεί να πουν.... σκέφτονται έως εκεί που τους έχουν πει ότι σταματάει η σκέψη... και δεν θέτουν ποτέ τα δικά τους ερωτήματα... ερωτήματα που επειδή κάποιοι θα βιάζονταν να τα ονομάσουν "αστεία" είναι καλύτερα να μην τίθενται ποτέ.


Το πρόβλημα λοιπόν με τα 106 πανομοιότυπα γραπτά δεν ήταν ότι παραβιάστηκε η ακαδημαϊκή τάξη και ορθοφροσύνη.... ούτε αν η ποινή θα ήταν αυτή που επιβλήθηκε ή κάποια άλλη.
Ποιό ήταν το πρόβλημα;
Το πρόβλημα ήταν και είναι και θα είναι στο "πανομοιότυπο"....

Πάνω σ' αυτό θα άξιζε να αναλώσουν την σκέψη τους οι ακαδημαϊκοί, όσοι θέλουν να ασκούν πολιτική αλλά και όλοι εμείς.... θα ήταν γονιμότερο τόσο για την πολιτική όσο και την εκπαιδευτική αυτογνωσία μας.
Στο "πανομοιότυπο" είναι το πρόβλημα... διότι αν κάτι ήθελαν να προστατεύσουν τα νομο-κανονιστικά πλαίσια που διέπουν την ακαδημαϊκή εργασία αυτό δεν είναι άλλο από τη νεωτερική ιδέα της πρωτοτυπίας η οποία με τον καλύτερο τρόπο, υποτίθεται ότι θα θεραπευόταν μέσα στον πανεπιστημιακό θεσμό. Οπότε κάθε τέτοιο "σκάνδαλο", δεν μας "σκανδαλίζει" ως παράβαση των τύπων και των κανόνων, αλλά ως άλλη μια αμφισβήτηση των θεμελίων του νεωτερικού οικοδομήματος... σημαίνει την άρνηση του εαυτού πάνω στον οποίο τόσα πολλά επενδύθηκαν... Το θέμα είναι, πώς και για ποιό λόγο φτάνει κανείς σε αυτή την άρνηση;
Αλλά παύω πιά να αναλύω τα θέματα της επικαιρότητας, καθώς έχω πειστεί ότι καμία ανάλυση δεν είναι αρκετή για να σταματήσει αυτή την ορμή της "αιγυπτιοποίησης" που έχουν πάρει τα πράγματα.

Ας σκεφτεί ο καθένας με τις δυνάμεις του... ίσως αυτό να είναι πιο ωφέλιμο και να απαντάει τελικά καλύτερα στο πρόβλημα του "πανομοιότυπου"....







Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_αν αυτή είναι η πολιτική

 Δεν θα το επιδιώξω, αλλά θα εκμεταλλευτώ αυτή τη καταπληκτική συγκυρία : ώρα απογευματινή, μάθημα σε σπίτι, σε κεντρική πλατεία, σε κεντρικό χωριό, από κάτω τα καφενεία και είχα εντοπίσει καθώς πήγαινα ασυνήθιστες κινήσεις, μια αναταραχή και μια κυρία, άγνωστη σε μένα,  με χρώμα μαλλιών σε ώριμη μελιτζάνα να περιφέρεται μαζί με μια φίλη της που δεν είχε τίποτε το αξιοσημείωτο. Εγώ πρόσεξα την μελιτζανί.  Το μάθημα κυλούσε ανάμεσα σε απογοητεύσεις και προσπάθειες, οι ήχοι  της πλατείας γνωστοί και γι αυτό ανήκουστοι  έφταναν αλλά και δεν έφταναν σ'αυτιά μου, ίσως αν πρόσεχα έξω να έφταναν, αλλά εγώ πρόσεχα μέσα.  Οι ήχοι αλλάζουν. Ξέρω την αλλαγή των μικροφωνικών στις μικρές πλατείες των χωριών.  Τέλος μαθήματος. Η προεκλογική συγκέντρωση στα μισά. Έμεινα να ακούσω κι εγώ. Παράγγειλα όπως κάνω πάντα μια τσικουδιά και τι ανανέωση προσώπων, κινήσεων, χρωμάτων. Ίδιες ιδέες ή καλύτερα καμία ιδέα... χωρίς ιδέες. Το απόγευμα όμως δεν έχασε σε τίποτα την ομορφιά του Απρίλη του.  Το κόμμα,