Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_Σταύρος Ξαρχάκος : Τα κόκκινα φανάρια


Εποχές δόξας.
Εποχές που η τέχνη ήταν πρόσφορη και αναστοχαστική.
Το βίντεο δεν είναι καλό, τραβηγμένο σε κάποιο κέντρο... Αλλά τι πειράζει; Γιατί να ενοχληθεί η high definision όρασή μας;
Το θέμα μας είναι άλλο.
Το θέμα μας είναι οι άνθρωποι πίσω από αυτά που βλέπουμε και ακούμε.
Ο Ξαρχάκος στην προκειμένη περίπτωση, που λειτουργεί σε ένα ενδιάμεσο επίπεδο χειρούργου και μύστη.... Η απόλυτη συγκέντρωση και η επαφή με την μουσική που είναι σα να έχει άπειρα κι αόρατα νήματα και σκοινάκια κι άλλα τα τραβάει κι άλλα τα χαλαρώνει και άλλα τα τυλίγει. Η μουσική αποκτά έτσι χειρουργικώ τω τρόπω, το σώμα της, την εφήμερη υλικότητά της και παλεύει μαζί του.... Γράφει την μουσική για "Τα κόκκινα φανάρια" σε ηλικία 23 ετών.
Ο Ξαρχάκος ένας συνθέτης που αποσύρθηκε νωρίς.... έγραψε την εποχή που έγραφαν τα τέρατα μουσικές, κι ήταν όπως κι ο Χατζηδάκης, ένας απαιτητικός εραστής. Σχολαστικός, προσεκτικός, ευγενικός και σκληρός μαζί της. Ένα άλλο επίπεδο παρ-εύρεσης... (μετά το 10' γίνεται εκρηκτικός).

Μια μελωδία ισάξια των μεγάλων ευρωπαϊκών κινηματογραφικών μελωδιών ενός Νίνο Ρότα...

Στο μεγάλο δικαστήριο του Μέλλοντος, ίσως η Τέχνη να είναι ένα από αυτά τα πράγματα που θα σταθούν με παρρησία και θα υπερασπιστούν την "κακόμοιρη ανθρωπότητα".


[Η ταινία "Τα κόκκινα φανάρια" γυρίστηκε το 1963 και πήρε το 3ο βραβείο Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας, ανάμεσα σε 92 ταινίες και είναι από τις εμβληματικές του ελληνικού κινηματογράφου... Οι ερμηνείες μιας πλειάδας μεγάλων Ελλήνων ηθοποιών είναι συγκλονιστικές και η ιστορία παρακολουθώντας την ζωή πέντε εκδιδόμενων γυναικών, αντικατοπτρίζει τον τρυφερό και σκληρό κόσμο του περιθωρίου καθώς  η πόλη αλλάζει.
Προσωπικά με συγκινεί βαθιά, η σκηνή με το ζευγάρι των δύο ηλικιωμένων απόκληρων, της καθαρίστριας  του μπουρδέλου (Ηρώ Κυριακάκη) και του αγαπημένου της ρακοσυλλέκτη (Νότης Περγιάλης), που ονειρεύονται να κτίσουν το σπίτι τους με τους τενεκέδες και τους μουσαμάδες που μαζεύουν στο άγονο πέτρινο τοπίο του Περάματος και την ρωτάει εκείνος : "Όμορφη δεν είναι η ζωή Κατερίνα;" Και κείνη, που του φυλάει πάντα κάτι για να τον φιλέψει, κανένα τσιγάρο που ξέχασαν οι μεθυσμένοι ναύτες, λίγο ψωμί που περίσσεψε, μια σοκολάτα...του απαντάει με μια απέραντη απαντοχή, γαλήνη και στοργή, καρφώνοντας τα μάτια της απέναντι σε ένα σημείο αδιόρατο... "Καλή είναι"...]


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_αν αυτή είναι η πολιτική

 Δεν θα το επιδιώξω, αλλά θα εκμεταλλευτώ αυτή τη καταπληκτική συγκυρία : ώρα απογευματινή, μάθημα σε σπίτι, σε κεντρική πλατεία, σε κεντρικό χωριό, από κάτω τα καφενεία και είχα εντοπίσει καθώς πήγαινα ασυνήθιστες κινήσεις, μια αναταραχή και μια κυρία, άγνωστη σε μένα,  με χρώμα μαλλιών σε ώριμη μελιτζάνα να περιφέρεται μαζί με μια φίλη της που δεν είχε τίποτε το αξιοσημείωτο. Εγώ πρόσεξα την μελιτζανί.  Το μάθημα κυλούσε ανάμεσα σε απογοητεύσεις και προσπάθειες, οι ήχοι  της πλατείας γνωστοί και γι αυτό ανήκουστοι  έφταναν αλλά και δεν έφταναν σ'αυτιά μου, ίσως αν πρόσεχα έξω να έφταναν, αλλά εγώ πρόσεχα μέσα.  Οι ήχοι αλλάζουν. Ξέρω την αλλαγή των μικροφωνικών στις μικρές πλατείες των χωριών.  Τέλος μαθήματος. Η προεκλογική συγκέντρωση στα μισά. Έμεινα να ακούσω κι εγώ. Παράγγειλα όπως κάνω πάντα μια τσικουδιά και τι ανανέωση προσώπων, κινήσεων, χρωμάτων. Ίδιες ιδέες ή καλύτερα καμία ιδέα... χωρίς ιδέες. Το απόγευμα όμως δεν έχασε σε τίποτα την ομορφιά του Απρίλη του.  Το κόμμα,