[ παράκοσμος_ ]

Κυνηγημένοι από θεούς και δαίμονες, σταμάτησαν στη ρίζα ενός βράχου. Αποδεκατισμένοι κι αγνώριστοι.... Δύο είχαν γλυτώσει τη μεγάλη σφαγή. Πώς έφτασαν νύχτα ως εδώ,  ούτε κι αυτοί ξέρανε... Δεν μίλαγαν, μόνο ανάσαιναν βαριά και τα μάτια τους κοίταζαν πέρα το τοπίο με τα πτώματα. Η μάχη είχε τελειώσει, ο αγώνας τους κρίθηκε... ήταν οι χαμένοι. Όλα τους έλεγαν ότι ήταν χαμένοι. Η ερημιά και η σιωπή που τους κύκλωνε, ο αέρας βαρύς και υγρός κολλούσε στα μαλλιά, στα χέρια τους κι έσταζε στα πουκάμισά τους. Δεν έλεγε να ξημερώσει απόψε. Δεν είχαν χρόνο, δεν είχαν όπλα, ήτανε μέρες νηστικοί και άυπνοι... Ο αγώνας τους είχε τελειώσει.... Τους κυρίευσε τότε ο τρόμος, μια αίσθηση χαμού... Ήταν όλα μάταια; Πού ήταν το λάθος; Κι έξαφνα κάτι φωτίστηκε μέσα τους... Το τοπίο παρέμενε ίδιο, μια νέκρα συμπαγής, μπορούσες να βαδίσεις πάνω της. Αυτοί παρέμεναν ίδιοι... αποδεκατισμένοι, ξέπνοοι... Ήταν οι χαμένοι! Ο αγώνας όμως; Πότε τελειώνει ένας αγώνας; Υπάρχει τέλος στον αγώνα; Μπορ

Στον ασπρισμένο τοίχο της αυλής Απ'ένα καρφί κρέμεται εκεί ένα παλιό κλουβί,  φτιαγμένο από αμνημονεύτων Και μεσ'το κλουβί ένα κίτρινο μικρό καναρίνι. Κάποτε ήταν ζευγάρι, ο σύντροφός του όμως πέθανε.  Βρήκα μια μέρα το σώμα του, με διπλωμένα τα φτερά και το κεφάλι χωμένο ανάμεσα σα να κρυβότανε.... πεσμένο στο πάτωμα του κλουβιού.  Ήτανε τόσο ελαφρύ όταν το μάζεψα... Πέθανε το καναρίνι που κελαηδούσε ασυγκράτητα, που ξεχείλιζε από μέσα του κάτι που δεν ήταν μόνο ήχος και τ'άκουγαν οι απέναντι και χαιρότανε η γειτονιά κι ήταν σα να λύγιζαν τα κάγκελα και ξεχνούσε κανείς το κλουβί,  σα να μην υπήρχε εκεί κρεμάμμενο στον άσπρισμένο τοίχο κι ο χρόνος σα να μην τάβγαζε πέρα μαζί του και υπέκυπτε στο κελάηδισμα εκείνο και γλύκαινε... Κι έμεινε μόνο του,  αυτό εδώ το δόλιο το θηλυκό, πού και πού να κάνει κάτι ασθενικά τρτρτρ...που όμως τα παρατάει αμέσως και μετά να ξεχνιέται και πετάγεται απ'το ένα  κλαδάκι του κλουβιού στο άλλο και μετά σπασμωδικά  γατζώνεται στα κά

Γύρω γύρω το σκοτάδι Κι είναι μήνας Αύγουστος Και στη μέση ένας μάγκας Να χορεύει μες στο φως Τά’χει χάσει όλα Κι ήτανε σε όλα Άρχοντας και δυνατός Τώρα πώς γυρίζει Στο χορό λυγίζει Κι είναι μόνος του ο φτωχός. Στίχοι -Μουσική : Νίκος Ξυδάκης

Μπαίνω σήμερα στο Facebook και ανακαλύπτω άλλον έναν λόγο για να μην μ' αρέσει. "Σήμερα είναι τα γενέθλια του ...τάδε!" , με πληροφορεί το καλό μέσον και συνεχίζει : "Σκεφτήκαμε"...όπα λέω, εδώ έχει ψωμί το πράγμα.... για να δούμε τι "σκεφτήκατε"; "Σκεφτήκαμε, λέει, ότι θα θέλατε να γιορτάσετε μαζί του! Στείλτε του Χρόνια Πολλά....". Μάλιστα! Καλά το σκεφτήκατε... με μια μικρή διόρθωση: Δεν σκέφτεστε! Θα σε προσγειώσω απότομα καλό μέσον, αλλά αυτό που κάνεις είναι να με ειδοποιείς, όπως με ειδοποιεί κι ο φούρνος, όταν τον βάζω να προθερμανθεί στους 180 βαθμούς,  για ψήσω το γαλακτομπούρεκο. Έχει μια μικρή -τεράστια διαφορά. Εξηγώ: Το ότι εσείς -ποιοι είστε εσείς; το "εσείς" είναι το β'πρόσωπο, ονομαστικής του πληθυντικού αριθμού της προσωπικής αντωνυμίας εγώ -εσύ -αυτός και αφορά σε πρόσωπα- συλλέγετε κάποιες πληροφορίες, μέσα από μια κατασκευασμένη βάση δεδομένων,   όπως ακριβώς ο φούρνος κατασκευάστηκε για να αναπτύσ

Ήταν μια πολύ ζεστή μέρα στο κέντρο της Αθήνας κι έπρεπε να βρουν κάπου να μείνουν. Γύριζαν από ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο αλλά, όλα ήταν πλήρη. Μετά από πολύ ταλαιπωρία, κατάφεραν να βρουν ένα, το πιο φθηνό ίσως της περιοχής – με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό. Αφού υπήρξε διαθέσιμο δωμάτιο να τους στεγάσει για εκείνο το βράδυ, δεν σκέφτηκαν τίποτε άλλο και το έκλεισαν αμέσως. Άλλωστε, αυτά τα μέρη, αντλούν μια παράξενη γοητεία σε ανθρώπους σαν αυτούς. Αυτή ήταν μια νεαρή ηθοποιός κι αυτός ένας ρέμπελος ποιητής, σαφώς μεγαλύτερός της. Πήραν το κλειδί από τη ρεσεψιόν κι άρχισαν να ανεβαίνουν την παλιά ξύλινη σκάλα για τον τρίτο όροφο. Ανελκυστήρας, φυσικά και δεν υπήρχε και ούτε κάποιο σκοινί για να σκαρφαλώσουν – αστειάκι που τους έκανε ο ρεσεψιονίστ. Δεν είχαν πολλά πράγματα, μια μικρή βαλίτσα κι ένα σακίδιο πλάτης. Πέρασε αυτή μπροστά, λαμπερή κι αεράτη όπως πάντα, με ένα κοντό φορεματάκι να κουνάει τα γοφιά της κι αυτός ακολουθούσε από πίσω απολαμβάνοντας το θέαμα. Σε κάθ

Για τα τροχαία  στην Κρήτη ειδικά, πολλά  θα μπορούσε να πει κανείς. Το φαινόμενο έχει πολλές αιτίες. Αυτή που θα εκθέσω εδώ δεν είναι ίσως η κύρια αιτία, είναι όμως αυτή που συνδέει με το τεκμήριο της συνενοχής πολλούς φαινομενικά άσχετους παράγοντες. Το τεκμήριο της συνενοχής είναι, νομίζω, κεντρικής σημασίας για κάθε φορά που προσπαθούμε να κατανοήσουμε την εμφάνιση ενός κακού στον κόσμο μας. Είναι εκείνος ο παράγοντας, που αν προσπαθούμε κάθε φορά να τον εντοπίζουμε,  μας βοηθάει να μην καταφεύγουμε στην εύκολη λύση της προβολής του κακού σε κάποιον εξωτερικό και απομακρυσμένο από εμάς παράγοντα, αλλά μας προειδοποιεί για την πολυπλοκότητα του κόσμου μας, μας εμπλέκει έμμεσα με κάθε κακό που βλέπουμε να συμβαίνει γύρω μας, μας κάνει πιο ευαίσθητους, πιο εναργείς και πιο κριτικούς και υπεύθυνους στην καθημερινή μας διαβίωση, και τέλος, μας γνωρίζει τον ίδιο μας τον εαυτό. Εύκολα, από τα δεδομένα της Τροχαίας και την απλή λογική, βγαίνει το συμπέρασμα ότι μια από τις αιτίες των θα

Έκανα υπομονή.... πού θα πήγαινε καποτε θα τελείωνε. Αμ δε! Είχα μπροστά μου ανοιγμένο ένα βιβλίο και πάλευα να τελειώσω μια σελίδα... Ο δημοσιογράφος - σπίκερ όμως μιλούσε ατελείωτα...Μαζί του και το πάνελ της εκπομπής και οι συνδέσεις με τους ανταποκριτές... Όλοι αυτοί, καμιά δεκαριά άνθρωποι. Δεν ξέρω πόση ώρα μιλούσαν για τη μη συμμετοχή του Γιάννη Αντετοκούνμπο στη σύνθεση της Εθνικής Μπάσκετ! Τι μου λέτε για αναλύσεις και θεωρητικολογίες.... Αυτά δεν είναι τίποτα! Στις αθλητικές εκπομπές να δείτε τι γίνεται. Αναλυτικότατο ρεπορτάζ από τα επίσημα και τα ανεπίσημα... σχολιασμός όλων των σεναρίων, προτάσεις για τα εναλλακτικά σενάρια, επεξήγηση των πιθανών στρατηγικών που θα έπρεπε να ακολουθηθούν, κριτική, καίριες ερωτήσεις και υποθέσεις, πολλές υποθέσεις (τι θα γίνει εάν...) και να οι ειδικοί και οι γνωρίζοντες παίρνουν κι αυτοί τον λόγο.. και δώστου υποθέσεις... Έφτασα σε απόγνωση κι αναρωτήθηκα : αν όλες αυτές οι πληροφορίες και οι απίστευτες λεπτομέρειες και οι εξωφρεν

Άλλος ένας θάνατος Ο τελευταίος θάνατος Ο πιο αδικαιολόγητος απ'όλους τους θανάτους. Τώρα μπορώ να τον κοιτώ, να του μιλώ και να χαμογελάω. Ω! Απερίγραπτη νυχτιά και μοναξιά μου Σε χαιρετώ από ψηλά κρατώντας Ένα κουρέλι κατακόκκινο Την ψυχή μου. Μα, γίνονται αυτά τα πράγματα; Κανείς δεν θα μάθει ποτέ Θα περνούν άπειρα χρόνια Όλα θα γίνονται ξανά και θα ξεγίνονται Κι όμως κανείς δεν θα υποψιαστεί ποτέ πόσα θαύματα έγιναν Πόσα πράγματα χώρεσαν Και πόσα καράβια πνίγηκαν σε αυτό Το ασήμαντο μνήμα. Κλείσιμο.

Τελικά Η αξία και η αλήθεια καθενός Φαίνεται στα όσα πράγματα αποχαιρέτησε για πάντα Χωρίς να είναι έτοιμος για τον αποχαιρετισμό αυτόν Χωρίς καν να τον θέλει. Τελικά Υπάρχει ένας κήπος της Γεσθημανής τόπος, ώρα συγκεκριμένη, προχωρημένη νύχτα Κι ο άνθρωπος, ο μεγάλος χαμένος, Εκεί στον βράχο της γνώσης που γονάτισε Το παν απόλυτται.  Οδυνόμενος αυτός ο άνθρωπος εδώ, Μετά μπορεί να συγχωρεί Κατά το μέτρο της αξίας και της αλήθειας Όσων αποχαιρέτησε για πάντα. Ποτέ πριν. Μόνο μετά.

Στον τόπο μας κάθε παρόμοια συζήτηση, όπως αυτή που άνοιξε για την αριστεία, είναι μια πρωτης τάξεως ευκαιρία για να εκδηλωθεί το εθνικό παραλήρημα. Το εθνικό παραλήρημα εμπλέκει απαραίτητα δυο στοιχεία : αφενός το ένδοξο αρχαίο παρελθόν απ' το οποίο αντλεί επιλεκτικά στοιχεία επιπέδου γνώσεων πρώτης γυμνασίου και "κάτι που άρπαξε τ'αυτί μου" και αφετέρου την παροντική  ξεφτίλα της χώρας, όπου οι μισοί Έλληνες αποκαλούν τους άλλους μισούς "γλύφτες" και οι δεύτεροι  ανταπαντούν "χαφιέδες"... Αν "ακτινογραφήφετε" την πλειονότητα των λόγων που ακούγονται -σε όλη την κλίμακα όπου συντελείται ο δημόσιος διάλογος-  θα βρείτε,  σε διάφορες αναλογίες, εντάσεις και επιτονισμούς, αυτά τα δυο παραληρηματικά στοιχεία. Προσωπικά θεωρώ και μόνο την θέση του θέματος της αριστείας ήδη προβληματική, άλλο ένα επεισόδιο στο σήριαλ της εθνικής μας αυτογελοιοποίησης.... κάτι σαν παρέλαση πιτσιρικάδων που φόρεσαν τα μεγάλα τους καπέλα, φτιαγμένα από χα

Στη φωνή, στο ύφος, στη παρουσία της... μια νωχελικότητα ασύμβατη με την εποχή. Αντικαταναλωτική. Προχθές έτυχε να κατέβω στη πόλη... έκανα την γνωστή διαδρομή με το λεωφορείο του ΚΤΕΛ, στις στάσεις, στο σταθμό, παντού στους δρόμους που περπάτησα, αφίσες διαφήμιζαν  τα διάφορα ανταγωνιστικά παραδοσιακά πανηγύρια ... τα  πανηγύρια του δεκαπενταύγουστου της ελληνικής υπαίθρου, πλήρες μενού, στο φουλ οι μηχανές... σχεδόν ενιωθα τις δαγκωματιές καθώς καταναλώνεται το πανηγύρι και το καλοκαίρι  τραβώντας και ξεσχίζοντάς το, όπου νάναι τελειώνει.... Τι πανηγύρι το Romancero Gitano! Τι στρογγυλάδα που έχει το φεγγάρι του Αυγούστου! Λίγο κοκκινάδι στα χείλη, αυτό ήταν όλο... και τα κιλά κιλά... Χαμηλόφωνη, λίγες εμφανίσεις, αν είχε κάτι να πει... αλλιώς γιατί να απασχολείς τον κόσμο με την αφεντιά σου! Αν δεν έχεις κάτι να δώσεις από μέσα σου... κάτι να στερηθείς... Αργή και σιγανή.... Τα κινητικά προβλήματά της,  σε ένα νευρόσπαστο κόσμο, με πολλές γωνίες και κορυφές...πιάνει τ

Ένας φίλος μου που ταξίδεψε πρόσφατα στη Γερμανία,  όταν γύρισε πίσω, μου είπε με θλίψη πώς βλέπουν εμάς τους Έλληνες στο εξωτερικό Πνευματικά η Ελλάδα είναι, φυσικά, ανύπαρκτη.. . μου είπε, Μας περιφρονούν.... Δεν αμφιβάλλω πως έτσι είναι τα πράγματα... μπορεί και χειρότερα. Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα... Η ανυπαρξία, η πνευματική ανυπαρξία της Ελλάδας πολύ  πριν την συναντήσουμε στις γνώμες των ξένων για μας, την ζήσαμε στο εσωτερικό της χώρας μας. Εννοώ ότι τα τελευταία εκατό χρόνια κάθε Έλληνας που κατόρθωνε να μάθει πέντε γράμματα, να ανοίξει ο νους του, να μορφωθεί... το πρώτο που έκανε, επιδεικτικά πολλές φορές, ήταν να ξεχωρίσει τον εαυτό του, την πνευματική του παραγωγή και υπόσταση από την πραγματικότητα αυτού του λαού. Είτε επιτιμώντας τον για την αμορφωσιά και την καθυστέρησή του είτε εξιδανικεύοντάς τον  μέσα από αφόρητους ρομαντισμούς. Είναι δύο όψεις της ίδιας περιφρονητικής στάσης. Και στην μία και στην άλλη περίπτωση οι πνευματικοί ά

Ποιά μάχη δινόταν ακόμα; Τι πάλευε αδυσώπητα μέσα της; Ποιός ήταν ο εχθρός; Εγώ ήμουν μια ξένη. Εκείνη ήταν, βέβαια, στο σπίτι της, εδώ θα πέθαινε... Τα παιδιά της επέλεξαν να την κρατήσουν στο σπίτι που έζησε όλη την ζωή της και να μην καταφύγουν στην λύση κάποιου Ιδρύματος, κάποιου Οίκου Ευγηρίας. Έτσι ένοιωθαν ότι εκτελούσαν το χρέος τους. Και πράγματι το εκτελούσαν. Να πεθάνει στο σπίτι της. ... Αυτή όμως είχε από χρόνια καταφύγει στο Ίδρυμα... γιατί αυτή ήταν η βαθύτερη ανάγκη της... Εγώ ήμουν μια ξένη. Εκτελούσα κι εγώ τα καθήκοντά μου. Γι΄αυτό εξάλλου με πλήρωναν εκείνοι που εκτελούσαν το χρέος τους. Κατάκοιτος ο άνθρωπος, όλη η λειτουργία του σώματός του στα χέρια μου, το μάσημα της τροφής, οι κοιλότητες του σώματος, τα κόκαλα, οι σάρκες, οι φουσκάλες, τα υγρά, τα περιττώματα, τα μαλλιά, τα νύχια, τα ούλα.... πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Πιο κοντά δεν γίνεται. Κάθε φορά που εκτελούσα τα καθήκοντά μου, την ρωτούσα απλές μονολεκτικές ερωτήσεις : εντάξει; κρυώνεις; ζε

Αν ήσουν εδώ πόση αγάπη θα σου χάριζα! Θα σ' άφηνα να μου μάθεις τάβλι κι ας θύμωνες με την αμάθεια και με την χαζομάρα μου Θα σου φτιαχνα φρυγανιές με βούτυρο και μέλι που σου άρεσαν πολύ κι ας τ' απαγορεύαν οι γιατροί... Αν ήσουν εδώ θα σου χάριζα την ελευθερία σου κι ας μην ήξερες να δραπετεύεις Θα  σου έκοβα τα σχοινιά και θα μπορούσες να φύγεις.... Αυτά λέω στην καρώ φανελένια ζακέτα που πήρα μαζί μου όταν η μάνα μας φώναξε να κρατήσει ο καθένας μας ότι θέλει από σένα για ενθύμιο. Αυτά λέω στον εαυτό μου αφού είσαι ακόμα εδώ περπατώντας αργά, γυρεύοντας από δωμάτιο σε δωμάτιο την αγάπη παίρνοντας άλλες μορφές πότε ζακέτα πότε άνθρωπος κι ας έχεις φύγει χρόνια.