[ παράκοσμος_ ]

Είναι τραγικές οι γιορτές, όχι γιατί υπάρχουν συνάνθρωποι που δυστυχούν και υποφέρουν την ώρα που "εμείς" δήθεν καλοπερνάμε....Το να μιλάς γι' αυτούς τους πονεμένους, ακόμα και το να κάνεις κάτι γι' αυτούς,  είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα της δικής μας "γιορτινής" διάθεσης, είναι όρος εκδήλωσής της. Δείτε εξάλλου πόσο καλά ταιριάζουν, πόσο αλληλοσυμπληρώνονται οι φιλάνθρωπες φλυαρίες διαφόρων φορέων και δράσεων που προβάλλει η τηλεόραση, βρίσκοντας μια θέση δίπλα δίπλα στο γιορτινό πρόγραμμα της, δίχως σε τίποτα να ενοχλούν ή να υπονομεύουν τα καταναλωτικά πρότυπα που διαδίδει και εξυπηρετεί το φαύλο μαζικό μέσο. Για άλλο λόγο είναι τραγικές οι γιορτές: Διότι,  μετά από αυτές δεν θα μείνει τίποτα.... την θέση όλου αυτού του παράταιρου και αλλοπρόσαλλου σκηνικού, όπου όλοι θέλουν να πουλήσουν κάτι σε όλους, θα πάρει η τεράστια, η σαν μεγάλη μαύρη τρύπα κενότητα. Το απολύτως τίποτα των κανονικών ημερών, της κανονικότητας της ζωής που ζούμε. Περιστρεφόμασ

To επεισόδιο του Μεγάλου Ιεροεξεταστή στο έργο του Ντοστογιέβσκη  Αδελφοί Καραμάζοβ  διηγείται έναν μύθο: την επιστροφή του Χριστού στη γη στην Σεβίλλη του 16 ου  αιώνα. Ο Μέγας Ιεροεξεταστής τον ενημερώνει ότι είναι ανεπιθύμητος· τονίζει ότι ποτέ δεν υπήρξε για τον άνθρωπο και την κοινωνία πιο αφόρητο δώρο από την ελευθερία κι ότι η Εκκλησία διόρθωσε το έργο του και το θεμελίωσε στο θαύμα, στο μυστήριο και στο κύρος. Τέλος τον απειλεί να τον κάψει γιατί ήρθε να τους ενοχλήσει και τον διαβεβαιώνει ότι θα δει την υπάκουη αγέλη να τρέχει με το πρώτο νεύμα του να συνδαυλίσει την πυρά. Ο μύθος μεταφράζει με μυθιστορηματικούς όρους την πραγματικότητα της ιστορίας του χριστιανισμού: την ριζική αντιστροφή των ευαγγελικών αξιών.

Ήθελα να σου πω, μέρες που'ρχονται, να πας να βρεις αυτή την κοπέλα την κοπέλα που επισκέπτεσαι τις βραδιές που νιώθεις ότι η ζωή χύνεται από μέσα σου και φεύγει, αυτή την θλιβερή κοπέλα που νιώθει ότι η ζωή χύνεται από μέσα της και φεύγει, και να της πεις μέρες που'ρχονται χαζούλα μου, μαυρούλα μου αδυνατούλα μου, ανάξια εσύ Σε σένα δίνω την ραγισμένη μου καρδιά που από μέσα της χύνεται η ζωή και φεύγει.... Το ξέρω όμως ότι δεν θα το κάνεις γιατί  οι μέρες αυτές δεν έφτασαν ακόμα σε σένα.

Ματαιώσεις... όχι μη φανταστείτε τίποτα δραματικό... Αν και δεν έλειψαν κι αυτά... Πάντως τώρα μιλάω για Απλές καθημερινές αναβολές. Απλές καθημερινές καθυστερήσεις. Για τα απλά πράγματα που ενώ θα μπορούσανε και θα άξιζε να γίνουν δεν έγιναν ποτέ. Έτσι απλή είναι  η ζωή μου. Από τα απλά πράγματα συντίθεται. ... μετά τον Χειμώνα δεν θα έρθει η Άνοιξη, όπως λένε, πάλι Χειμώνας θα έρθει. 

Μια ιστορία που δεν γράφτηκε ποτέ Γιατί δεν μιλήσαμε, ενώ γνωρίζαμε; Γιατί δε βγήκαμε στους δρόμους να βροντοφωνάξουμε την αλήθεια; Γράψαμε αναφορές και υπομνήματα αλλά τελικά μείναμε  σιωπηλοί και ακολουθούσαμε τις οδηγίες γιατί δεσμευόμασταν όλοι από την πειθαρχία του Κόμματος. Γιατί ήμασταν κομμουνιστές. Δεν θυμάμαι ούτε έναν από τους υπαλλήλους ν’ αρνήθηκε να εργαστεί στην απαγορευμένη ζώνη. Από βαθιά πίστη σε μια όμορφη και δίκαιη κοινωνία, την κοινωνία των Σοβιέτ. Για πολλούς η κατάρρευση αυτής της πίστης συνοδεύτηκε από καρδιακές ανακοπές και αυτοκτονίες. Γιατί, όταν χάσεις την πίστη, δεν είσαι πια συμμέτοχος σ’ ένα όνειρο, αλλά συνεργός σ’ ένα έγκλημα.  [σ. 234] Τα λόγια του πρώην αρχιμηχανικού του Ινστιτούτου Πυρηνικής Ενέργειας της Ακαδημίας Επιστημών της Λευκορωσίας δεν αποτελούν παρά μια μικρή ψηφίδα στο δύσκολο έργο της ανασύνθεσης «μιας Ιστορίας που δεν γράφτηκε ποτέ». Αυτός ήταν ο εναλλακτικός τίτλος ενός βιβλίου με τις αφηγήσεις εκείνων που την έζησαν από κάθε

Χριστούγεννα έρχονται, εξάλλου... Δεν είναι οι "ανέπαφες συναλλαγές" το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι ότι δεν είναι συναλλαγές. Όπως και τα Χριστούγεννα δεν είναι... Όπως και τίποτα δεν είναι... Ένας κόσμος για φτύσιμο. Ένας μπασκεμπολίτσας, μάλλον κάποιος σπουδαίος μπασκεμπολίτσας,   σε ένα αγώνα χθες  σημείωσε 20 πόντους,  μάζεψε 9 ριμπάουντ,  μοίρασε 5 ασίστ, έκανε 3 κλεψίματα και 3 κοψίματα  και έπαιξε 37 λεπτά Στα 100 ευρώ αντιστοιχεί 1 λαχνός για κάθε ευρώ Στα 501 αντιστοιχούν 2 λαχνοί για κάθε ευρώ Στα 1001 αντιστοιχούν 3 λαχνοί για κάθε ευρώ Από κει και πάνω 4 λαχνοί για κάθε ευρώ.  Όλα αυτά είναι πράγματα που λέγονται καθημερινά, με πάσα σοβαρότης, εκφωνούνται σε όλα τα δελτία, επαναλαμβάνονται... συνέχεια όλες τις μέρες, σε όλα τα προγράμματα. Πώς θα μάθετε αν είστε ανάμεσα στους τυχερούς; Ένας κόσμος για φτύσιμο... Η σούπερ Λοταρία θα γίνει παραμονές Χριστουγέννων.  Τα Χριστούγεννα είναι η μόνη μας αντίσταση....

Αυτό το ποτέ που είπες στο τηλέφωνο όταν σε ρώτησα πότε θα έρθεις, με τόση βεβαιότητα μ' έκανε κι ένιωσα ότι απέτυχα στα πάντα. Κι όμως συνέχισα να σου μιλάω με στοργή και να ρωτώ για σένα λες και δεν είχε συμβεί το πιο φρικτό πράγμα στον κόσμο... Ευτυχώς που μιλούσαμε στο τηλέφωνο και δεν το είδες. 

Στους αναληφθέντες ποιητές (Αλεχάντρα Πισαρνίκ, Αλέξη Τραϊανό, Κώστα Καρυωτάκη) (Το μπαούλο μυρίζει υγραέριο και πτώση. Επεξεργάζομαι το περιεχόμενο. Ένα περίστροφο, μια σκουριασμένη εξάτμιση, ληγμένα χάπια, πικραμύγδαλα, θραύσματα από ασπίδες πελταστών, σπασμένα ακόντια, τα ιδρωμένα ρούχα της νύχτας. Στον πάτο χαρτιά εμποτισμένα με βενζίνη και αμερικάνικα σπίρτα διάσπαρτα. Σκοτάδι και ένα ετοιμόρροπο μουρμουρητό.) Τη νύχτα σταυρώνουν τις φωτιές Κλείνουν τους λογαριασμούς με τους πεθαμένους Αφήνουν το σημείωμα κάτω απ’ τη λάμπα θυέλλης Μια τελευταία επιθεώρηση του κήπου Σκουπίζουν τον ιδρώτα της νύχτας από το μέτωπο των αγαλμάτων Ύστερα ανάβουν τη μηχανή του αυτοκινήτου ή γυρίζουν τον μύλο στο περίστροφο μπορεί να προτιμήσουν 50 χάπια Πριν μπουν στη βάρκα Θα κάνουν τον σταυρό τους Τρεις φορές Αναδημοσίευση :  το κόσκινο

Κοιτάζω τα βιβλία μου.. στοίβες... Γιατί τόσα πολλά βιβλία; Μια στοίβα μπροστά μου φτάνει έως το σαγόνι περίπου Διάλογοι, Μονόλογοι, Απόπειρες με εμποδίζει να πέσω με τα μούτρα και να σπάσω τη μύτη μου Μια στοίβα πίσω μου, μου φτάνει έως την μέση  εκεί περίπου που αρχίζει η λεκάνη με εμποδίζει να πέσω προς τα πίσω και να τσακίσω το κεφάλι μου. Σκληρά, βαριά με τα εξώφυλλά τους κι ένα επίπεδο πανεπιστημιακό. Λένε ότι αν πέσεις με το κεφάλι μπορεί και να πεθάνεις... Περικυκλωμένη από τόσα βιβλία που στ' αλήθεια με προφυλάσσουν από μια πτώση που θα μπορούσε να αποβεί μοιραία... Έτσι παραμένω κλεισμένη στα χάρτινα τείχη τους, ένα γύψινο άγαλμα φρικτά σπασμένο σε κομμάτια. Α! Να μην ξεχάσω να πληρώσω τα κοινόχρηστα...

Αντισταθείτε στις "μαύρες Παρασκευές". .. είναι μια πράξη αντίστασης παρόμοια με αυτές που έκαναν άνθρωποι κατά του φασισμού, της γερμανικής κατοχής και κάθε ολοκληρωτικής αθλιότητας... και κανονικά θα έπρεπε, όλοι αυτοί που σε κάθε ευκαιρία υμνούν την Εθνική Αντίσταση, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας έως τον Τσίπρα και το ΚΚΕ, τρέχοντας σε Καισαριανές και τέτοια και ποζάρουν σε πρεμιέρες ταινιών για τους εκτελεσμένους και καταθέτουν στεφάνια και βγάζουν λόγους με κούφια λόγια... να έβγαιναν με παρρησία και να έλεγαν το ίδιο.... Αυτό μάλιστα θα ήταν "πολιτικό σθένος"... Ότι, δηλαδή, η επιτυχία της "μαύρης Παρασκευής" είναι γεγονός όμοιας ποιότητας με την υποταγή ενός λαού στην παντοδυναμία του ισχυρού, το χάσιμο της ταυτότητάς του, είναι εξευτελισμός, είναι η ομογενοποίηση του ανθρώπινου προσώπου υπό το βάρος του συμφέροντος της ατομικής επιβίωσης.... Δεν το κάνουν όμως γιατί είναι οι ίδιοι υποταγμένοι στην κυριαρχία των Αγορών και το μόνο που τους

Εχθές έτυχε να είμαι παρούσα... απλώς παρούσα... την ώρα που στην ελληνική τηλεόραση, θαρρώ στην ΕΡΤ, θα μεταδιδόταν κάποιος αγώνας ποδοσφαίρου.... δεν θυμάμαι τις ομάδες, ούτε τον λόγο της ποδοσφαιρικής αναμέτρησης....Κύπελλο; Πρωτάθλημα; ... κάτι άλλο, πώς το λένε;... Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η μεγαλοπρεπέστατη εκπομπή... η χαρά που ανάβλυζε από τα πρόσωπα των παρουσιαστών... το show σα να λέμε,... οι συνδέσεις με τους ετοιμοπόλεμους αθλητικούς ανταποκριτές στο γήπεδο, στα αποδυτήρια, στο στούντιο... οι σοφοί καλεσμένοι... οι έμπειροι σχολιαστές... ανάμεσά τους και γυναίκες (οι καημένες) απόφοιτες κάποιας σχολής δημοσιογραφίας που επέλεξαν ως ειδικότητα "τα αθλητικά", για να απορροφηθούν ως σπάνιο είδος στον ανδροκρατούμενο χώρο... δηλαδή ως γλάστρες... όπως εξάλλου, όλοι το ίδιο γλάστρες είναι... επίτευξη της ποθούμενης ισότητας... Ντεκόρ πωλήσεων, περιποιημένοι κύριοι και γελαστή  η κυρία... Αισιοδοξία! Θα περάσουμε καλά! Θα διασκεδάσουμε! Θα νικήσουμε!!! Ώρα

Αν κάποιο χέρι θεϊκό αφαιρούσε, σαν από θαύμα, το πρόβλημα της κυριαρχίας από την ανθρώπινη Ιστορία, όλες οι ασύλληπτες μικρές και μεγάλες φρικαλεότητες που διαπράττουν οι άνθρωποι απέναντι στον Άλλον κι απέναντι στη Φύση, αδιάκοπα από την αρχή του Χρόνου, αυτές θα πάγωναν και θα απολιθώνονταν.... θα γινόντουσαν ένας προϊστορικός πλανήτης κάπου στο Σύμπαν, θα ήταν ο πλανήτης του Κακού ... Ο Χρόνος θα καταργούταν και ο Θάνατος θα έχανε την εξουσία του πάνω στην Ζωή. Τότε θα καταλαβαίναμε ότι  η Έξοδος από τον Παράδεισο και η απαγόρευση της γνώσης του Καλού και του Κακού, αφορούσε αυτό ακριβώς το πρόβλημα της Κυριαρχίας. Γιατί η κυριαρχία  είναι συνάμα το Καλό και το Κακό, ταυτόχρονα τόσο για τον Κυρίαρχο όσο και για τον Κυριαρχούμενο, έτσι που στα νήματα αυτού του φρικαλέου και αδυσώπητου γαϊτανακιού  της τρέλας να κρέμονται μπερδεμένες οι κραυγές του πόνου και της ηδονής και τα σώματα των ανθρώπων, όσων βασάνισαν και όσων βασανίστηκαν. Όμως κανένα χέρι θεϊκό δεν θα έρθει για να

Γράφει η Εύα Μπολιουδάκη 4.     «Κοινωνική Ληστεία» και Αντικομμουνισμός Καθώς οι τοπικές κοινωνίες εξασθενούν και το κεντρικό κράτος ισχυροποιείται, το φαινόμενο της ληστείας σταδιακά εξαφανίζεται. Υπάρχει όμως μια κρίσιμη λεπτομέρεια που μπορεί να φωτίσει ιδιαίτερα την σχέση ανάμεσα στην Εξέγερση και την Εξουσία η οποία καταδεικνύει, κατά την γνώμη μου, την διαλεκτική συνέχεια. Σύμφωνα με το άρθρο του Mark Mazower « Η συγκρότητηση του αντικομμουνιστικού κράτους» [1] , την εξαφάνιση του φαινομένου της ληστείας συνοδεύει η ταυτόχρονη εμφάνιση της αντικομμουνιστικής νοοτροπίας στο σύγχρονο Ελληνικό κράτος, στις αρχές και τις πρώτες δεκαετίες του 20 ου αιώνα. Ο συγγραφέας προβαίνει σε μια πρωτότυπη διερεύνηση δύο φαινομένων που εκ πρώτης όψεως φαίνεται να μην συνδέονται μεταξύ τους. Το φαινόμενο της ληστείας τοποθετείται σε μια προ-πολιτική εποχή και σ’ αυτό επιβιώνουν όλα τα ανορθόλογα στοιχεία των παραδοσιακών κοινωνιών. Αντίθετα, το φαινόμενο του αντικομμουνισμού γεννιέται

Όλοι αυτοί οι σεισμοπαθείς , οι πλημμυροπαθείς, οι πυροπαθείς, οι κεραυνόπληκτοι, οι όπου γης παθόντες, όλοι, τα θύματα των φυσικών καταστροφών και των άλλων των μεγάλων συμφορών, κακώς κλαίγονται στα παράθυρα ζητώντας και φωνάζοντας την κρατική βοήθεια. Κακώς διαμαρτύρονται σε κυβερνήσεις, υπουργούς και δημοσιογράφους, οι δυστυχείς, οι παραπλανημένοι. Με το Θεό, μ’ Aυτόν θα πρεπε να τα βάζουν. Να βγαίνουνε στους δρόμους , να φωνάζουν κρατώντας στα χέρια τους τα χαρτιά τους, κραδαίνοντας τα συμβόλαια των περιουσιών, τις συμφωνίες τους, τα πληρεξούσιά τους. Να κάνουν διαδηλώσεις με συνθήματα, ανίερα και ασεβή, ταμπούρλα, καραμούζες και σημαίες απεγνωσμένοι, βουλιάζοντας στις λάσπες τους, δείχνοντας τις πληγές τους, κρατώντας στην αγκαλιά μικρά παιδιά, σέρνοντας άρρωστα ζώα, μπροστά στον Κύριο των δυνάμεων όλων που τόσο σκληρά τους φέρθηκε, ως άκαρδος πατέρας. Να απαιτούν τα έργα ανακούφισης και λύτρωσης άμεσα ν’ αρχίσουν. Έργα αναστήλωσης της ανυπεράσπιστης και εύθραυστη

 Γράφει η Εύα Μπολιουδάκη 3.     «Κοινωνική ληστεία» και εξουσία στον Ελλαδικό χώρο. Το φαινόμενο της ληστείας όπως και σε άλλες χώρες συνδεόταν οργανικά τόσο με τις τοπικές κοινωνίες των χωρικών και των ποιμένων απ’ όπου ξεπήδησε   όσο και με τις εκάστοτε τοπικές εξουσίες. Η δεύτερη αυτή  πλευρά  για διάφορους λόγους, μερικούς από τους οποίους αναφέραμε και παραπάνω, δεν είναι τόσο γνωστή. Στην περίοδο της οθωμανικής κυριαρχίας τοπικοί άρχοντες εκμίσθωναν την συγκέντρωση φόρων για λογαριασμό των Τούρκων και τα ένοπλα σώματα που διέθεταν λειτουργούσαν ως φοροεισπράκτορες. Οι κλεφταρματολοί επεδίωκαν να περάσει στα χέρια τους η είσπραξη των φόρων, τρομοκρατώντας και λεηλατώντας τα χωριά. Η κατάσταση αυτή δεν άλλαξε πολύ μετά την σύσταση του νεοελληνικού κράτους, οδηγώντας την Boeschoten να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι «ο απώτερος στόχος της στάσης αυτής δεν ήταν η υπεράσπιση των καταπιεσμένων, αλλά η μετάβαση στην τάξη των κυρίαρχων, έστω κι αν δεν το πέτυχαν ποτέ» [1] . Καθ

Γράφει η Εύα Μπολιουδάκη 2.    Το φαινόμενο της «κοινωνικής ληστείας» στον ελλαδικό χώρο κατά τον 19 ο αιώνα. Το φαινόμενο της κοινωνικής ληστείας εμφανίζεται και στον χώρο της Βαλκανικής χερσονήσου, εντός της επικράτειας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, διαθέτοντας όμως και δικά του χαρακτηριστικά τα οποία αντιστοιχούν στις γεωγραφικές και ιστορικές ιδιομορφίες της περιοχής. Όπως και στον υπόλοιπο ευρωπαϊκό νότο, εκφράζει τις συγκρούσεις και τις αντιστάσεις που αναπτύχθηκαν στις αγροτο-ποιμενικές κοινωνίες κατά την μεταβατική περίοδο από την χαλαρή τοπική οργάνωση προς το θεσμοποιημένο, ολοκληρωτικό κράτος, την ενίσχυση των αστικών κέντρων σε βάρος των παραδοσιακών χωριών της υπαίθρου και τις αλλαγές στην χρήση και ιδιοκτησία της γης.  Στον ελλαδικό χώρο η έρευνα εντοπίζεται από τα μέσα του 19 ου αιώνα, σε μια περίοδο που το νεοσύστατο ελληνικό κράτος, προσπαθεί να καθαρίσει το τοπίο από τα υπολείμματα του προηγούμενου οθωμανικού status , να ορίσει τα σύνορά του και να