[ παράκοσμος_ ]

Τι σου'χουν πει; Τι σου'χουν πει πως είσαι; Καμιά φορά στα όνειρά σου χιόνιζε... Πραγματικό χιόνι. Χιόνι πάνω στη γη, πάνω στη στέγη, πάνω σου χιόνι... Τι αλλόκοτο! Σκεφτόσουν πως δεν ήξερες τίποτα για το χιόνι. Κι ούτε μια ειδοποίηση  Ούτ' ένα δελτίο θυέλλης Να προμηνύει τετοιο χιονιά Τέτοια ομίχλη Και τι παράξενο Δεν άκουγες κανένα θόρυβο της πόλης σου Μηχανήματα, άνθρωποι, δρόμοι, πινακίδες σήμανσης,  Γκρίζο των φυλακών, τοίχοι, κάμερες παρακολούθησης, Πλατείες της απόγνωσης και πάρκα των εμπόρων Κάποιος που μιλούσε φωναχτά, κάποιος που σώπαινε και περνούσε Κάποιος ουρούσε διπλα σου, κάποιος ξερνούσε Τι σου'χουν πει πως είσαι; Καμία βοήθεια. Δεν ξερω τίποτα γι'αυτό που με ρωτάς, φωναξες  Το Χιόνι, είπες, είναι μόνο χιόνι.... Αποφάσισες τότε, μες το όνειρό σου να σαλέψεις Να πας όπως πάει ο δρόμος,  Να γέρνεις όπως σου δείχνανε τα δένδρα Στο βάρος του  χιονιού  όλου του

                               στην Ελένη Θ. Κωνσταντινίδη Είναι τα λυπημένα Χριστούγεννα 1987 είναι τα χαρούμενα Χριστούγεννα 1987 ναι, τα χαρούμενα Χριστούγεννα 1987! σκέπτομαι τόσα δυστυχισμένα Χριστούγεννα… Α! ναι είναι πάρα πολλά. Πόσα δυστυχισμένα Χριστούγεννα πέρασε ο Διονύσιος Σολωμός πόσα δυστυχισμένα Χριστούγεννα πέρασε ο Νίκος Εγγονόπουλος πόσα δυστυχισμένα Χριστούγεννα πέρασε ο Μπουζιάνης πόσα ο Σκλάβος πόσα ο Καρυωτάκης πόσα δυστυχισμένα Χριστούγεννα πέρασε ο Σκαλκώτας πόσα πόσα Δυστυχισμένα Χριστούγεννα Ποιητών. Από τη συλλογή  Καταβύθιση  (1990)

Πάνω απ'το κεφάλι μου, εκεί που κοιμάμαι χάσκει μια παλιά καμινάδα. Κάποτε εκεί υπήρχε ένα τζάκι  που το γκρεμισαν, η καμινάδα όμως έμεινε. Στην κορφή της πρέπει να έχουν τοποθετήσει κάποιο χοντρό νάιλον γιατί όταν βρέχει ακούγεται ένας ήχος σαν ποδοβολητά πολύ μικρών αλόγων. Τα αλογάκια της βροχής. Μ'αρέσει να σκέφτομαι την καμινάδα σαν μια προέκταση του κεφαλιού μου προς τον ουρανό ή το κεφάλι μου σαν το άλλο άκρο της καμινάδας. Το ναιλον φράζει την έξοδο και εμποδίζει την φυγή προς τα πάνω ή την ορμητική είσοδο της βροχής προς τα κάτω όταν βρέχει... εμποδίζει να εισχωρήσουν τα νερά, να βρέξουν το μαξιλάρι που κοιμάμαι, να βραχούν τα μαλλιά μου και το μυαλό μου να πνιγεί ή να παρασυρθεί επιτέλους να καθαρίσει.... τις μέρες που βρέχει,  όπως τώρα. Ακούγεται μόνο το βουητό από το ποδοβολητό Μικρών μικρών αλόγων.

Είμαι καπνίστρια εδώ και πολλά χρόνια. Άσσος κασετίνα, το άσπρο το τετράγωνο πακέτο. Με φίλτρο. Πολλοί περιπτεράδες δυσκολεύονταν με αυτήν την μάρκα, μπερδευόντουσαν και μούδιναν τα σκέτα, τα άφιλτρα. Δεν τους παρεξηγούσα. Είχα αρκετή υπομονή μαζί τους...πού να ξέρεις τι καπνό φουμάρει ο καθένας! Άσσος κασετίνα το τετράγωνο το άσπρο το πακέτο. Ναι, αυτό.... Αυτό πούναι σαν ένα μικρό τελάρο ζωγραφικής, που χώραγε στη τσέπη του μπουφάν μου. Να κάνεις εκεί πάνω μ'ένα μπικ, μαιάνδρους, σπείρες, κύματα... Κι άκουγες τους άλλους να μιλάνε, να μιλάνε, να μιλάνε... Να φτάσει το πακέτο στα μισά...να βγάλεις το χαρτάκι να φανεί η κάτω σειρά, να την καπνίσεις κι αυτήν, να φτιάξεις ένα σπιτάκι, έναν δρόμο, ένα σύννεφο... σκίτσα. Να μπλέκονται τα λόγια, οι καπνοί, τα σκίτσα κι όλα τούτα μαζί κάτι έφτιαχναν, κάτι σαν ιστορία...την ιστορία μας και την ζωή μας πάνω στον Άσσο κασετίνα. Να τελειώσει το πακέτο, να πας πάλι στον περιπτερά... Ναι, αυτό.... Τώρα καπνίζω στριφτά τσιγάρα

Νύχτα Κι εγώ σε ένα δωμάτιο Προσεχω τον ρόγχο μιας γριάς που κοιμάται από ώρα Προσέχω την σόμπα που φλέγεται Χωνεύοντας στο μέταλλο ξερά κλαδιά, φύλλα σαθρά Κομμάτια κορμών κι έναν παλιό τηλεφωνικό κατάλογο Με χιλιάδες ονόματα. Νύχτα Για δισεκατομμυριοστή δισχιλιοστή δεκάτη έκτη φορά Η Γη περιστρέφεται Γύρω από τον φλεγόμενο άξονα Του Δίκιου. Και βγαίνει ένας Ήχος παράξενος σε κάθε στροβίλισμα Σαν σκούξιμο και σκουριασμένη άρθρωση, σαν ρόγχος         Γυρεύω το δίκιο μου, Κύριε         Δεν φταίω εγώ         Με καίει το δίκιο μου, το μεράδι μου, Κύριε         Δος μου τη μοίρα που μου'ταξες  να αναπαυθώ Ήχος που δεν ακούει κανείς Και χάνεται στο Χάος όπου κάθε φωνή παύει. Νύχτα Σαν Ξένος στη Γη γεννήθηκε σήμερα Κι αναπαύει αυτούς που το δίκιο Αρνήθηκαν. Νύχτα Κι ενώ η Γη περιστρέφεται ακόμα Οι άνθρωποι σε μια του δίκαιου έξαρση Την είπανε Άγια.

Καθώς οδεύουμε προς τα Χριστούγεννα, είναι αδύνατον να παρακολουθήσει κανείς ένα δελτίο ειδήσεων σε οποιοδήποτε κανάλι και να μην πληροφορηθεί κάτι σχετικό με την Γιορτή: σε κάποια πρωτεύουσα άναψε το χριστουγεννιάτικο δένδρο, κάποιος Δήμος ετοιμάζει κάτι εορταστικό, κάπου είπανε τα κάλαντα, κάποιο event, κάποιος έρανος, εικόνες από μαγαζιά, εμπορικά κέντρα, βιτρίνες... και βέβαια ρεπορτάζ για την χριστουγεννιάτικη αγορά,  την κίνηση, τις τιμές, τον παλμό και την επάρκειά της. Τα Χριστούγεννα έχουν την δική τους θέση στην ειδησεογραφία. Δεν με ενοχλεί' απλώς το σημειώνω. Το σημειώνω, σαν ένα σημείο όπου όλα αυτά (και άπειρα άλλα) συγκλίνουν και όλα μαζί μας λένε : τι ακριβώς γιορτάζεται στον δυτικό κόσμο, τα Χριστούγεννα... που οφείλεται το εορταστικό πνεύμα; που οφείλεται η χαρά που συνοδεύει την γιορτή;  Τα Χριστούγεννα, το λέγειν και το πράττειν των Χριστουγέννων έχουν ένα εκκωφαντικό χαρακτήρα. Με κάθε τρόπο και εκκωφαντικά διατρανώνεται, επ'ευκαιρία των Εορτών, η τ

Υπάρχει κάτι δεσμευτικό στο παιχνίδι που λέγεται ντόμινο. Καθώς πέφτει το ένα πλακάκι παρασύροντας το επόμενο και το επόμενο και το επόμενο, δεν μπορείς να σταματήσεις να κοιτάζεις την πτώση. Θέλεις να την δεις όλη. Είναι η δύναμη του παρασυρμού. Ξέρεις ότι κανένα πλακάκι δεν θα μπορέσει να αντισταθεί, κανένα δεν θα αναχαιτήσει την πτώση. Κι ούτε θα βρεθεί εκείνο το τελικό στήριγμα που θα έδινε ένα νόημα σε όλη την σειρά που θερίστηκε. Είναι ένα παιχνίδι. Στο τέλος νιώθεις μια κούραση. Μια κούραση να έχει κάτσει πάνω στα πεσμένα πλακάκια....

Είσαι πολύ σκληρή, μου είπε.... Είσαι αυταρχική και ανάλγητη.... Είσαι.... είσαι.... Θα μπορούσα να είμαι οτιδήποτε.... και οποιοσδήποτε.... Από πού όμως αντλούνται αυτές οι ποιότητες του είσαι... του είναι, εν προκειμένω του δικού μου; Υπάρχουν κάποια απόλυτα μέτρα τους στα οποία ο καθένας μετέχει κατά κάποιο ποσοστό; Και αν υπάρχουν,  τότε πώς μας έχουν αποκαλυφθεί και πότε,  για να μπορούμε να κάνουμε τις κατηγορήσεις, τις συγκρίσεις, εν τέλει να εκφέρουμε τις αποφάνσεις μας; Η ερώτηση είναι μεταφυσικής τάξεως και δεν επιδέχεται απάντησης. Κι όμως έχουν γίνει άπειροι διαξιφισμοί και αντεγκλήσεις και μάλιστα από άτομα εγνωσμένης ευφυίας και διακηρυγμένου αντιπλατωνισμού,  προκειμένου να "απαντηθούν" τέτοια  ερωτήματα, τα οποία δεν τίθενται ποτέ έτσι ευθέως αλλά πάντα συγκαλυμμένα, όπως τα λουκανικοπιτάκια, μέσα σε δήθεν ιδεολογικής φύσεως διαφορές. Ποιός όμως θέτει τέτοια -έστω και παραλλαγμένα- ερωτήματα, προκειμένου να ξιφουλκήσει μαζί τους μέχρι εσχάτων και μά

Εκεί που σμίγουν δυο ποτάμια και αδερφώνουν τα νερά ένα γεφύρι πέτρινο απλώνει τ'άσπρα του φτερά Ξέρω τα χέρια που το χτίσανε τα πόδια που το περπατήσανε. Κρυμμένο μέσα στα πλατάνια ακούει τ'άγρυπνο νερό, ένα γεφύρι πέτρινο που ταξιδεύει στον καιρό.  Ξέρω τα χέρια που το χτίσανε τα χείλη που το τραγουδήσανε. (Άκου το γέλιο της χτισμένης  στα πέρατα της οικουμένης) Ποίηση : Μιχάλης Γκανάς Μουσική : Νίκος Ξυδάκης

Πολλές φορές μούρχεται -να καλή ώρα όπως τώρα- Πρωινή ώρα Να διευθετήσω κάπως τις μέρες μου Να τις μοιράσω - πώς να το πω- Στο χώρο Δεν είναι και πολλές Εσείς, τους λέω, θα πάτε από δω Και σεις θα πάτε από κει. Ελάχιστα τα καταφέρνω Τα βράδια Κοιτάζω τις μέρες μου  πεσμένες Στο κενό Καθώς ψυχοραγούν Εξαρθρωμένες

Σε μια γεμάτη αίθουσα και μια συζήτηση που κράτησε πάνω από δυόμιση ώρες πραγματοποιήθηκε χθες στο Βερολίνο η εκδήλωση για τις συνθήκες εγκλεισμού στα ελληνικά ψυχιατρεία και τις φυλακές. Ακούστηκαν πάρα πολλές απόψεις και αρκετοί παρευρισκόμενοι/ες κατέθεσαν προσωπικές εμπειρίες, ως εθελοντές εργαζόμενοι σε ψυχιατρικές κλινικές ή ως άνθρωποι που έχουν ανάλογα βιώματα και εμπειρίες. Δημοσιεύουμε παρακάτω το κείμενο της εισήγησης χωρισμένο σε δύο μέρη: Ένα για τις συνθήκες εγκλεισμού στην φυλακή και το δεύτερο για τα ψυχιατρεία. Ωστόσο πρέπει να σημειώσουμε ότι ένα μικρό κομμάτι της εισήγησης για τα ψυχιατρεία με ιδιαίτερες λεπτομέρειες για τα ιδιωτικά ψυχιατρεία δεν διαβάστηκε λόγω οικονομίας χρόνου και για να ανοίξει η συζήτηση. Τι είναι ο εγκλεισμός; Τι είναι η φυλακή; Πάρα πολλά πράγματα καθημερινά, μικρά, από αυτά που περνάνε απαρατήρητα, και περιλαμβάνουν σωματική ή ψυχολογική βία. είναι η στέρηση της ελευθερίας, είναι ο έλεγχος της κάθε στιγμής του έγκλειστου, του φυλακι

Θύελλα αντιδράσεων προκάλεσαν οι προσφατες δηλώσεις του βουλευτή και τέως υπουργού κ. Νίκου Παρασκευόπουλου, όπως παλιότερα του κ. Φίλη. Το γεγονός της νέας αυτής θύελλας ίσως να κάνει κάποιους άλλους σοβαρούς και νουνεχείς ανθρώπους να αποφασίσουν να ξεγράψουν τον λεγόμενο στίβο της πολιτικής  από τον κατάλογο των ενδιαφερόντων τους για τις επόμενες τρεις τουλάχιστον δεκαετίες.... μετά τα ξαναλέμε. Κάποια κυρία δημοσιογραφος πολιτική αναλύτρια που έτυχε να ακούσω χθες, στήριξε όλη την επιχειρηματολογία της σε τούτο ακριβώς: πρέπει ο κάθε κ. Νίκος Παρασκευόπουλος να μάθει ότι είναι άλλο πράγμα να λες την γνώμη σου σε ένα ακαδημαϊκό περιβάλλον και άλλο να κάνεις πολιτική.... Τομή : ένθεν ο χώρος της πολιτικής πράξης-αποτελεσματικότητας, θετικότητας , και μακιαβελικής σκοπιμότητας κλπ. κακείθεν ο χώρος της  χαλαρής και ανευθυνης ακαδημαϊκής σκέψης. Από δω ο χώρος της "ευθύνης" που ως τέτοια ανήκει στους ηγέτες,  απο κει ο χώρος της παιδικής χαράς όπου μπορεί ο κάθε ακαδημ

Με ότι και όποιες παραστάσεις και επιθυμίες εξουσίας των γεννητόρων  επενδυθεί η γέννηση ενός παιδιού, με αυτές πρόκειται να αναμετρηθεί σε όλη την υπόλοιπη ζωή του. Πρόκειται για προδιαγραφικές   (προερχόμενες από το παρελθόν)  και προ-εκτατικές (στοχεύοντας στο μέλλον) απαιτήσεις. Αυτές θα αποτελούν τα κρυφά και κεκαλυμμένα σχήματα που βρίσκονται κάτω από τις απειρες εκλογικεύσεις και ηθικές επιταγές και αποτελούν τους άξονες της προσωπικής ιστορίας του καθενός (το παρόν της ζωής ή την παροντική ύπαρξή του). Αυτές οι παραστάσεις και οι επιθυμίες είναι παρούσες πάντα καθώς ο άνθρωπος που γεννήθηκε από ανθρώπους, προσπαθεί να ζήσει την ζωή του, τουτέστιν να ταιριάξει, να βρει κι αυτός μια θέση στον κόσμο. Συμβαίνουν τότε τρία τινα : ο άνθρωπος είτε επιτυγχάνει σε αυτές τις προδιαγραφές -απαιτήσεις ,  οπότε η ζωή του πράγματι δικαιώνει τους γεννήτορες και το άτομο ασκεί εν τέλει κάποια μορφή εξουσίας και γίνεται ένας ευτυχισμένος άνθρωπος ,  είτε αποτυγχάνει καθώς αντιμετωπίζει τ

Ελληνική επαρχία...αρχές του 50. Χωριό, προξενιό Άθλια εποχή Κι αλίμονο σ'αυτούς που η τύχη το' φερε να γεννηθούν σε εποχές που όλα τελειώνουν. Τότε γεννιούνται τέρατα Για εκατό χρόνια -να το ξέρετε αυτό- Για εκατό χρονια γεννιούνται τέρατα. Στα 27 ήταν γριά Αυτόν θα πάρεις μου είπαν... 18 χρόνια διαφορά -τι μ'έπιασε με τα νούμερα- Τι έρωτες και κουραφέξαλα Τι ιερό μυστήριο ο γάμος κι αγάπες Το σώμα μας δεν τ'ορίζαμε. Κι όσο το έρμο το σώμα βρισκόταν εκτεθειμένο και εντελώς απροστάτευτο Στις βουλήσεις του πατέρα και του χωριού Τόσο να καλύπτεται κάτω από μακριά ρούχα και μαντήλες Άθλιος καιρός. Είπα, στο χρόνο πάνω αν δεν γκαστρωθώ Θα φύγω να μπω υπηρέτρια στην Αθήνα. Μα και δω για υπηρέτρια με 'χουνε. Το σώμα βουβό και πειθήνιο. Το σώμα ειναι καλός δουλευταράς κι υπακούει. 15 μήνες και γέννησα τον πρώτο γιο. Είπα, θα γεννώ έως να κάμω κόρη. Εγώ θα ορίζω το σώμα μου. Έκανε πέντε γιους απανωτά  στο τέλος και μια κόρη. Το σώμα να

Έχετε καμιά αμφιβολία ότι τα τηλεοπτικά προγράμματα, ίσως κι αυτή η τηλεόραση στο σύνολό της,  υπάρχουν κυρίως για να παίζουν οι διαφημίσεις; Εγώ δεν έχω! Κι αυτό δεν είναι μια αυθαίρετη δική μου βεβαιότητα,  αλλά κάτι που δηλώνεται από τους τηλεοπτικούς θεράποντες σε κάθε περίπτωση. Μη πάρετε ως παράδειγμα μια εκπομπή της κ. Μενεγάκη ή κάποια σαπουνόπερα, που αποτελούν ακραίες και οφθαλμοφανείς περιπτώσεις.  Πάρτε για παράδειγμα μια σοβαρή εκπομπή λόγου και πολιτικής, όπου η πάσα για διαφημίσεις ανακοινώνεται με την κοινότυπη έκφραση : θα κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα για τα απαραίτητα διαφημιστικά μηνύματα... Όλοι τότε συναινούν και δείχνουν κατανόηση, κι εμείς εύκολα και σωστά συμπεραίνουμε ότι ο επιθετικός προσδιορισμός "απαραίτητο" συνδέεται με τα οικονομικά έσοδα του καναλιού : απαραίτητο για.... Πλην όμως,  έχω να προτείνω ότι δεν εξαντλείται εκεί η έννοια του απαραίτητου, αλλά αυτή υπάρχει μέσα στην ίδια την δομή και την φιλοσοφία με την οποία στήνεται και προσφέρ

Αν κάποιος σας πει Σ' έχω κάνει Θεό.... ή Είσαι ο Θεός... κλπ,  θέλοντας με αυτό να σας δείξει την μεγάλη αγάπη του , πάρτε δρόμο να φύγετε και προτείνετέ του έναν καλό ψυχοθεραπευτή. Κάντε όλα αυτά που περιγράφει ότι  κάνει ο "θεός", και αδυνατεί να εξηγήσει η ερωτευμένη αοιδός του λαϊκού άσματος (πρώτη εκτέλεση: Κατερίνα Στανίση), το οποίο παραθέτουμε προς τέρψιν των αναγνωστών,  σε opera version: Αν, παρόλα αυτά αγνοήσετε τις προειδοποιήσεις και αποφασίσετε να αναλάβετε τον ρόλο του "θεού", δηλαδή του Απολύτου στην ζωή ενός ανθρώπου (όχι απαραίτητα μέσα σε ένα ερωτικό context), τότε να γνωρίζετε ότι θα εμπλακείτε σε τραγικές όσο και σε κωμικές καταστάσεις . Η εμπλοκή σας αυτή δεν θα είναι τόσο αντανάκλαση των αισθημάτων εξάρτησης και λατρείας του πιστού προς σε εσάς,  όσο των δικών σας προς τον εαυτό σας, δηλαδή του αθεράπευτου ναρκισσισμού σας. Οι καταστάσεις αυτές μπορεί να λάβουν διάφορες  μορφές: από το να αποφασίζετε εσείς αντί γι αυτόν,  

Τι παράξενη κοπέλα είσαι 'συ Τι μεράκια έχεις και σε βασανίζουν; Ώρα τώρα το 'χεις ρίξει στο κρασί Και τα μάτια σου τα βλέπω να δακρύζουν. Τι μυστήριο κορίτσι είσαι 'συ Μια σε βλέπω στα μεταξωτά ντυμένη Μια σε βλέπω να τα πίνεις σαν τρελή Κι από ντύσιμο πολύ κακοφτιαγμένη. Τι παράξενη κοπέλα είσαι 'συ Δεν μ'αρεσει η ζωή αυτή που κάνεις Άσε πλέον τις ταβέρνες το κρασί Σου το λέω πως στην ψάθα θα πεθάνεις.  Στίχοι - Μουσική : Μανώλης Χιώτης Πρώτη εκτέλεση (ανεπανάληπτη!): Μαρίκα Νίνου - Μανώλης Χιώτης

Μπορώ να πω ότι μέσα σε πέντε μέρες είχα μάθει τα πάντα για κείνη. Ξέρω ότι αυτός ο ισχυρισμός μου μπορεί ν'ακούγεται κάπως υπεροπτικός, λάβετε όμως υπόψη ότι  οι άνθρωποι  σε κατάσταση εμφανούς αδυναμίας και πόνου γίνονται σχεδόν διαφανείς.   Ωραία γυναίκα πρέπει νάταν στα νιάτα της , είπε η   αποκλειστική που κράτησε για λίγο στα χέρια της το δελτίο ταυτότητας της άρρωστης για να αντιγράψει κάποια στοιχεία. Η κόρη της, που της παραστεκόταν όλες τις μέρες πρωι βράδυ,  συμφώνησε αμέσως... Το είχα διαπιστώσει και γω μόλις μπήκαμε στον θάλαμο αρ. 3 της Α' Παθολογικής. Λεπτή μύτη, έντονα ζυγωματικά, μάτια στενόμακρα σχιστά, δέρμα σε χρώμα ρόδινο, ελαφρύς σκελετός, χωρίς δόντια, με αραιά άσπρα μαλλιά. Είχε κάτι το πριγκηπικό. Ετών 73. Μιλούσε χαμηλόφωνα κι ήταν πολύ ήσυχη, αν και θα μπορούσε, όπως άλλες στην θέση της, να ασκεί δικαιώματα,  να προβάλει απαιτήσεις και καπρίτσια. Η κόρη της έσκυβε πολύ κοντά στο μαξιλάρι της κάθε φορά που ήθελε κάτι να της πει. Κι ήταν σα

Ήταν τόσο όμορφη... Καμιά φορά η ομορφιά των όμορφων πραγμάτων είναι τόσο βασανιστική Που θες να απαλλαγείς απ'αυτήν. Την έβαλα σε ένα αεροπλάνο. Πήγαινε, της είπα,  να ταξιδέψεις κάπου μακριά,  σε ένα μέρος μακρινό και εξωτικό... πήγαινε στις Ινδίες, στην Αλάσκα, στην Αρζεντίνα... πήγαινε... φτάσε ως τον Βερίγγειο πορθμό αν σου κάνει κέφι....φύγε, πέταξε μακριά! την διέταξα Με κοίταξε διάπλατα απορητικά, κι είχε ολοστρογγυλα μάτια. Την έβαλα στο αεροπλάνο κι έφυγα ήσυχη. Τη νύχτα, εκεί που καθόμουν μονάχη μου, νάτη που ξαναγύρισε. Είναι βασανιστικά κι επίμονα τα όμορφα πράγματα. Στάθηκε έξω, στο σκοτεινό παράθυρο και κοίταζε μέσα, εμένα που καθόμουν στο τραπέζι της κουζίνας,  κάνοντας τις  περίεργες επαληθεύσεις μου, Με κοίταζε αμίλητη, όπως μια σπάνια άσπρη κουκουβάγια και γύρω της ήτανε σκοτεινιά.... Ήταν τόσο όμορφη! Την έβαλα σε ένα διαστημόπλοιο. Φύγε, της είπα, φύγε από την Γη, βγες από τη βαρύτητα , πήγαινε στο διάστημα, σε καποιον απλανή, χάσου σε κάποιο νε

Πέρασα μια ζωή τρώγοντας από μια πεταμένη νάυλον σακούλα,  σκουπίδια ...σκουπίδια, σκουπίδια. Τα σκουπίδια αυτού του κόσμου. Η μυρωδιά των σκουπιδιών και  το βούισμα δυο παγιδευμένων μυγών, θα με συνοδεύουν για πάντα. Δεν έχω τίποτα άλλο να με συνοδεύει, ούτε επάγγελμα ούτε τίτλο ούτε ειδικότητα ούτε χρήματα ούτε γνωριμίες.... ουτε κάτι να πρέπει να  κάνω ούτε κάπου να πρέπει  να πάω... Πρόσφατα, λοιπόν, κατάλαβα γιατί κανείς δεν μπορεί να με πάρει στα σοβαρά... και σκέφτηκα ότι το να μην σε παίρνουν οι άλλοι στα σοβαρά ενώ εσύ παίρνεις στα σοβαρά τη ζωή, είναι μια μορφή ελευθερίας. Κι ίσως η ελευθερία να μην είναι κάτι τόσο ευγενές  και μεγαλόπνοο, όπως πιστεύουν πολλοί, αλλά μια  πεταμένη σακούλα γεμάτη σκουπίδια και δυο μύγες παγιδευμένες εντός της.

ι μια οριζόντια πτώση Η αισθητική της αποτυχίας είναι η μόνη αυθεντική. Εκείνος που δεν κατανοεί την αποτυχία είναι χαμένος. Η σπουδαιότητα της αποτυχίας είναι θεμελιώδης. Δε μιλώ για το αντικείμενο της αποτυχίας. Αν δεν έχει συλλάβει κανείς αυτό το μυστικό, αυτή την αισθητική, αυτή την ηθική της αποτυχίας, δεν έχει καταλάβει τίποτα και η δόξα παραμένει κενή. ( Jean Cocteau: Το όπιο ) Εικόνα: «η ζωή είναι μια οριζόντια πτώση» φράση του Jean Cocteau, εικονογράφηση της  Sara Fanelli  από το βιβλίο της “ Sometimes I think, sometimes I am ”

Η πρώτη   black Friday  είναι γεγονός και προβλέπω ότι θα έχουμε όλο και περισσότερες μπλακ Φράιντεις στο άμεσο μέλλον. Για την ακρίβεια όλες οι μέρες θα γίνουν Φράιντεις κι όλες οι Φράιντεις θα είναι μπλακ. Τι συμβαίνει, λοιπόν, με τις "μαύρες Παρασκευές" ; Τίποτα εξαιρετικά πρωτότυπο. Συμβαίνει ότι διαπιστώνουμε να συμβαίνει συχνά πυκνά σε συνθήκες καπιταλιστικής γιγάντωσης και υπερ-παραγωγής : ένα μέρος των παραγώμενων προϊόντων ωθείται βίαια στην καταστροφή του, δηλαδή στην κατανάλωσή του. Κοντολογίς συμβαίνει ότι ακριβώς βλέπουμε στους αιματηρούς πολέμους, χωρίς όμως αίματα αν και δεν αποκλείονται τα τσαλαπατήματα, τα στριμώγματα και λοιπές σωματικές ταλαιπώριες και απώλειες. Οι εντάσεις, το πάθος της διεκδίκησης, οι θυσίες στις οποίες είναι διατεθειμένος να υποβληθεί ο μέσος άνθρωπος -καταναλωτής,  οι πεποιθήσεις υπεροχής έναντι άλλων ομοειδών με τις οποίες επενδύει το ποθούμενο προϊόν,  η μεταδοτική εξάπλωση (ένας εκπρόσωπος των μικρομαγαζατόρων είπε σε σχετική

Δεν ξέρει πώς να αγαπηθεί. Εκεί κατέληγαν όλες οι σκέψεις μου. Οι άνθρωποι που κάνουν το καθήκον τους. Οι γονείς που κάνουν το καθήκον τους, γεννούν και μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Τα παιδιά που κάνουν το καθήκον τους, φροντίζουν τους γονείς που μεγάλωσαν. Ημουν σκυμμένη πολύ κοντά στα λιπόσαρκα πόδια, απορροφημένη στις σκέψεις μου, τράβηξα αφηρημένη απότομα την μαύρη μάλλινη κάλτσα Ένα μικρό σύννεφο από νεκρά κύτταρα, σαν άσπρη πούδρα, ελευθερώθηκε στον αέρα και το εισέπνευσα όλο.  Απ' όλα περισσότερο με ενοχλούν τα νεκρά κύτταρα. Η νεκρωμένη αγάπη.

                     περί φρονήσεως Στα ορεινά χωριά Τέλος Νοέμβρη ωραίος καιρός, το γκρι που αχνίζει Ησυχία και ξυλόσομπα Και συ να ξέρεις ότι πέρα μακριά Απλώνεται ο πολύβουος κόσμος Με τις συναντήσεις, τα βιαστικά βήματα, τις βιτρίνες, Τα μικρόφωνα, τα τροχοφόρα, τα ακροατήρια Που κάτι ακροώνται Και συ να ακούς την ξυλόσομπα Η ώρα έξι, η ώρα οχτώ, η ώρα έντεκα. Τα κατάλληλα ξύλα Ένα χοντρό μαζί με ένα λεπτότερο Δυο χοντρά μαζί μπουκώνουν την ξυλόσομπα και σβήνει Δυο λεπτά μαζί χάνονται γρήγορα και σβήνει Ένα χοντρό μαζί με ένα λεπτότερο Κάνουν την ξυλόσομπα Να τρίζει καθώς διαστέλλεται το μαύρο της σώμα Ακούς σπινθήρες της φωτιάς Ακούς το  πράγμα ζεστό Καθαρίζεις μ'ένα πανί το τζαμάκι απ' την αιθάλη Και φέγγει Αν θέλεις τώρα μπορείς Να ψήσεις το φαΐ σου.

Έγραφε κάτι ποιηματάκια εκειδά γι΄αντίσταση, δημοκρατία και λοιπά και δεν παρέλειπε με ζέση να τα προωθεί σε έντυπα και σε υπουργεία Μάλιστα όταν πήραν την κυβέρνηση βάλαν και δυό ποιήματά του στα σχολεία και τότε να έβλεπες ανάλυση με το καντάρι σε βοηθήματα και φροντιστιριακά εγχειρίδια Ένας απ’ τους ευφάνταστους αναλυτές Έγραφε: «ύφος γλαφυρό που ισορροπεί επικίνδυνα Ανάμεσα στο έπος και το λυρισμό» Κι αποστήθιζαν για τις πανελλήνιες οι μαθητές Ώσπου ο υπουργός αφαίρεσε την ποίηση απ’ τα εξεταζόμενα για  τ΄ ΑΕΙ μαθήματα Πάνε οι γλαφυρότητες και τα έπη παν και τα βαθυστόχαστα νοήματα κι έμεινε μονάχα η ανάμνηση -αν έμεινε κι αυτή- αυτού που πράγματι ήταν: Μια νούλα. Χρήστος Δάλκος από τη συλλογή "Νευρόσπαστο τηλεχειριστηρίου" 2007

Κάτι επικίνδυνα κομμάτια χάος είν’ η ψυχή μου που έκοψε με τα δόντια του ο Θεός   Άλλοι τα τριγυρίζουν πάνω σε σανίδια τα δείχνουν τα πουλάνε τ' αγοράζουν Εγώ δεν τα πουλώ. Οι άνθρωποι τα κοιτάζουν  με ρωτάνε άλλοι γελάνε άλλοι προσπερνάνε Εγώ δεν τα πουλώ.

Όλοι αυτοί οι πολεοδόμοι, φιλόσοφοι, οικονομολόγοι, καθηγητές κτλ. που γράφουν, συζητούν, αγορεύουν σε συνέδρια και σεμινάρια για τη βαρβαρότητα των πόλεων, τη μαζοποίηση, την αλλοτρίωση, το αδιέξοδο του σύγχρονου τεχνολογικού πολιτισμού, από προοδευτική πάντα σκοπιά, αριστερή και συνήθως άκρως ριζοσπαστική - πόσο βολεμένοι οι ίδιοι σε θέσεις με γερούς μισθούς και επιμίσθια, με παροχές και ταξίδια, πόσο δεμένοι οι ίδιοι με το σύστημα που καταριούνται και, υποτίθεται, αγωνίζονται για την ανατροπή του, πόσο βέβαιοι τελικά πως τίποτα ευτυχώς δεν κινδυνεύει ν' αλλάξει, τουλάχιστο στο αμέσως προσεχές μέλλον. "Με προκαλούν" είπες.

Μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση ακολουθεί η ανάλυση του μηνύματος του αποτελέσματός της. Η ανάλυση αυτή είναι μάλλον το πιο ενδιαφέρον μέρος της θρυλικής διαδικασίας που στην δύση ονομάστηκε ελεύθερη έκφραση της λαϊκής βούλησης. Η έκφραση της λαϊκής βούλησης , παρότι είναι κάτι που κατασκευάζεται, μια στιγμή του αρθρωτού που ονομάστηκε κοινή γνώμη, ωστόσο δεν διαθέτει την διαύγεια μιας κατασκευής, πχ. ενός κιβωτίου ταχυτήτων που αν το ανοίξουμε εύκολα θα διακρίνουμε τα γρανάζια, τις βαλβίδες και τα τα άλλα εξαρτήματά του και θα καταλάβουμε τι κινεί και τι κινείται, δηλαδή τη νομοτέλειά του. Η κοινή γνώμη στο σύνολό της, παραμένει ένας σκοτεινός ύφαλος, πράγμα που τώρα φαίνεται να  αντιλαμβάνονται οι δημοσκόποι και πάνω στις αιχμηρές άκρες του χτυπάνε τα κεφάλια τους οι αναλυτές και οι διεθνολόγοι και κάποιοι επαγγελματίες της επανάστασης. Έτσι,  μπροστά στην σκοπιμότητα δημοσκοπήσεων και αναλύσεων,  και καθώς αισθάνεται κανείς πως "ότι πει θα χρησιμοποιηθεί εναντίον του&quo

Στα αίτια θανάτου, θα γράψουν κάποιον παθο λογικό παράγοντα κανείς δεν θα ξαφνιαστεί ούτε θα κινηθούν υποψίες. Εγώ όμως, ένας άγγελος θανάτου θα ξέρω την αιτία Ασιτία  και Έλλειψη Παιχνιδιού Ποια είναι η ημερομηνία και η ώρα θανάτου Θα μπορούσαν να γράψουν απλώς τ' Όνομά μου Οι άνθρωποι θα εξακολουθούν να πεθαίνουν για λάθος λόγους.