[ παράκοσμος_ ]

Μεγάλωσα σε μια οικογένεια με πολλά παιδιά και είχα την ατυχία να γεννηθώ πρώτη. Ήταν τα χρόνια της μεγάλης παραμόρφωσης.  Τα χρόνια εκείνα όλη η Ελλάδα είχε μπει σε ένα μεγάλο αμόνι και χτυπιότανε. Να ισιώσει, να ισιώσει, να ισιώσει.... Να ξεχάσει,  να ξεχάσει,  να ξεχάσει... Να πετύχει, να πετύχει, να πετύχει... Εκατομμύρια χτυπήματα στ αμόνι, εκατομμύρια άνθρωποι... Οι μεγάλες πόλεις, όπως η Αθήνα,  έμοιαζαν με μεγάλα χυτήρια, που εκεί  μέσα ρίχνονταν  οι αρχαίοι πολιτισμοί των νησιών, των βουνών, των ποταμιών και των μικρών χωριών, τα σουλούπια των ανθρώπων και τα φερσίματά τους, ντοπιολαλίες και συνήθειες. Στον πάτο αυτού του χυτηρίου βρέθηκαν οι πιο φτωχοί, οι πιο αμόρφωτοι...αυτοί έμελλε να υποστούν την μεγαλύτερη παραμόρφωση. Σκέφτομαι πως αν υπάρχει μια χωροταξία των ψυχών, οι δικές τους πρέπει να βρίσκονταν πλάι πλάι με τις ψυχές των στρατιωτών των μεγάλων στρατών, που έπεσαν στα  φαρδιά πεδία των μαχών. Παραδόξως, όμως ,οι περισσότεροι,  την εποχή εκείνη ήταν αισ

Αλλάζει ο κόσμος; Αναρωτήθηκα πολλές φορές επ αυτού και συνεχώς συγκεντρώνω στοιχεία. Ίσως κάποτε, απ όλα αυτά,  να καταρτίσω μία απάντηση. Ιδού άλλο ένα: Συνομιλώντας διαδικτυακά με έναν άνθρωπο εγνωσμένης επαναστατικής ιδεολογίας, περί κόσμου, καπιταλισμού, ακόμα και περί ποιήσεως (λιγάκι), προσέκρουα συνεχώς στους "τοίχους" του.  Δεν είχα πρόβλημα με αυτό. Είναι κάτι αναμενόμενο,  ιδίως στους κύκλους των επαναστατών. Η "επανάσταση" που ονειρεύονται είναι μια σκληρή υπόθεση, γι αυτό και μετατίθεται συνεχώς στην περιοχή των ονείρων. Και να ξέρετε ότι τα όνειρα είναι η πιο σκληρή μας πραγματικότητα. Ας είναι... Ώσπου, λοιπόν, o συνομιλητής μου χαρακτήρισε τις απόψεις μου, το ύφος μου και γενικά την οπτική και την στάση μου " γυναικεία".... Εκεί σταμάτησα την συζήτηση,  όχι γιατί ένιωσα κάποιο σεξιστικό υπονοούμενο να υποφώσκει πράγματι, αλλά γιατί ο τελευταίος αυτός "τοίχος" του συνομιλητή μου (και "τοίχος"όλων μας) ήταν του

Δυστυχώς ή ευτυχώς (ελεύθερη επιλογή του επιρρηματικού τύπου)  τα κομπιούτερ δεν λειτούργησαν, η εταιρεία που είχε αναλάβει την διεξαγωγή των εκλογών στη ΝΔ, δεν ανταποκρίθηκε στο ύψος των περιστάσεων ( κοινώς ήταν για τα πανηγύρια)  με αποτέλεσμα να στερηθούμε  μια ακόμα "γιορτή της δημοκρατίας", μια ακόμα "ελεύθερη έκφραση της λαϊκής συμμετοχής και βούλησης",  από  αυτές που τόσο συχνά έχουμε την χαρά και την συγκίνηση να ζούμε στο μακρόχρονο κοινοβουλευτικό βίο στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Προκύπτουν όμως κάποια ενδιαφέροντα ζητήματα, καθώς, εν τω μεταξύ, οι άνθρωποι της ΝΔ προσπαθούν να εξηγήσουν τι συνέβη. Τρεις είναι οι τάσεις εξηγήσεων που αναφάνησαν. Η πρώτη, όπως εκφράστηκε από το πρώην στέλεχος και νυν ακαδημαϊκό κ. Θ. Ρουσόπουλο, προσπαθεί να υποβαθμίσει το γεγονός της ματαίωσης και να το παρουσιάσει ως τυχαίο, ως κακή συγκυρία και τεχνική αστοχία, προκειμένου να μην ανοίξει ο ασκός του Αιόλου (όχι υπο αυτές τις συνθήκες που έχουν κατιτίς τ

Ω! Επικαιρότητα, πόσο μεγάλη  είσαι! Χάρη σε σένα δεν πλήττουν οι άνθρωποι, κι 'ναι πολλοί όσοι μοχθούν, ολημερίς, τα χωράφια σου σκάβοντας. Τις εφήμερες εικόνες σου, ιερείς και ιέρειες θυμιάζουν ακούραστα. Ακρίτες φρουροί στα σύνορά σου στήνουν με ό,τι βρουν λαμπερά αναχώματα με αυτοθυσία περίσσια ώρες ατέλειωτες. Κι οι σπουδαγμένοι ανθρώποι βρίσκουν κι αυτοί μια τίμια εργασία σε καιρούς χαλεπούς τα λεπτά μπερδεμένα σου νήματα λύνοντας. Ω! Επικαιρότητα, πόσο δυνατή είσαι! στο ρυθμό σου ανατέλλουν και δύουν τα άστρα τα ρεπορτάζ σου δίνουν παλμό κι επιτάχυνση στο τρενάκι του κόσμου οι πολίτες ενημερώνονται, οι κουζίνες λαμπρύνονται οι κρεβατοκάμαρες φωτίζονται με το μπλε, το ανέσπερο φως της οθόνης σου, τα νέα μαθαίνονται, το τώρα,  το μέλλον,  το χθες χύνονται στη στέρνα της λήθης. Αλήθεια αιώνια μόνο Εσύ στους προβολείς των θαυμάτων Σου κουτουλάνε ζαλισμένα και χάνονται σμήνη θνητά κουνουπάκια. Μόνο για τούτο για Σε γράφω κι εγώ το φτωχό μο

Κρατάω το τηλεκοντρόλ και ψάχνω τα κανάλια. Κανάλι 1, τίποτα. Κανάλι 2, τίποτα.  Κανάλι 3, τίποτα. Κάθε πάτημα του μαλακού μαύρου κουμπιού είναι η επαφή μου με ένα θορυβώδες και αναιδές Τίποτα που επιμένει. Τίποτα, τίποτα,  τίποτα. Κάθε πάτημα , μια πράξη πολλαπλασιασμού του τίποτα. Τόσο που σκέφτομαι ότι η πράξη αυτή δικαίως έχει αναδειχθεί σε μια καθόλα ευυπόληπτη εργασία, που τυγχάνει καλής αμοιβής και αναγνωρισιμότητας. Έργο του τίποτα; Η διάσωση....τι λέω; η διάδοση, η υπερίσχυση της ηλιθιότητας! Πώς γίνεται, σκέφτομαι, να μην βρίσκω  τίποτα για να γελάσω με τα αστεία τους; τίποτα για να κλάψω με τα δράματά τους, οι μαγειρικές τους εκπομπές εμένα να με κάνουν να βαριέμαι το μαγείρεμα; οι διαφημίσεις των προϊόντων εμένα να με πληροφορούν για το πόσα παντελώς άχρηστα πράγματα υπάρχουν γύρω μας; τα ενδιαφέροντά τους, εμένα να μην με ενδιαφέρουν στο ελάχιστο; Να μη μου αρέσει τίποτα;  Τίποτα.  Ακόμα και οι σοβαρές τους εκπομπές εμένα να μου φαίνονται γελοίες; Μετά από 25 χ

Μεγαλύτερη φρίκη κι από τις τυφλές επιθέσεις στο Παρίσι,  νιώθω από τις εκδηλώσεις συμπαράστασης στα θύματα. Μια συμπαράσταση αυτοματοποιημένη, αγαθιοβόλα και εντελώς ανέξοδη. Βαμμένα πρόσωπα στα χρώματα της Γαλλίας,  αλλαγή των προφίλ στο Facebook , κεράκια,  λουλουδάκια, διαγγέλματα προέδρων και πρωθυπουργών και ρεπορτάζ, πολύ ρεπορτάζ. Αισθάνομαι φρίκη γιατί όλα συνηγορούν, όλα επιμένουν στο ότι ο μέσος δυτικός άνθρωπος θα συνεχίσει να κοιμάται στους νανουριστικούς απόηχους κάποιας γαλλικής επανάστασης, να βρίσκεται στη νάρκη της ευζωίας του, στην αδράνεια της ασφαλούς διαβίωσής του, στην αφασία του ελεγχόμενου συναισθηματισμού του. Ο άνθρωπος της "ανοικτής κοινωνίας" (κατά Popper ) είναι τόσο θωρακισμένος που δεν μπορεί να καταλάβει ότι βρίσκεται στο μέσον ενός κατεστραμμένου κόσμου. Ότι ο κόσμος είναι ΕΝΑΣ και ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΣ και αυτός δεν μπορεί να είναι από την πλευρά των "καλών" , σ αυτήν την παγκόσμια χολιγουντιανή υπερπαραγωγή, γιατί "καλοί" α

Η ανάσχεση του θανάτου . Αν ήμουν γιατρός, βιολόγος, νοσηλεύτρια σε μονάδα εντατικής, συνοδός σε ασθενοφόρο,  θα ήξερα πώς αναχαιτίζεται ο θάνατος και θα σας το έλεγα και εσείς σίγουρα θα με πιστεύατε, αφού θα προσκόμιζα τόσα στοιχεία :εργαστηριακά και κλινικά δεδομένα, φαρμακολογικά και βιοτεχνολογικά επιτεύγματα, απινιδωτές συστήματα μηχανικής υποστήριξης και ανάνηψης. Όμως δεν είμαι τίποτα απ αυτά. Δεν έχω καμία ειδικότητα. Μια απλή γυναίκα είμαι μόνο, ανειδίκευτη. Με ρώτησαν από πού κατάγομαι. Τους είπα. Μάλλον δεν το συγκράτησαν. Έτσι μπορώ να είμαι απ  οπουδήποτε,  από την Βουλγαρία, τη Σερβία,  τη Ρουμανία απ όλες αυτές τις χώρες, από όπου έρχονται οι απλές γυναίκες. Θα πω, λοιπόν,  ότι είμαι από την Αλβανία,  αν και μου  αρέσει να σκέφτομαι την εθνικότητά μου, απροσδιόριστη. Με ρώτησαν αν μπορώ να αναλάβω την φροντίδα της ενενηντάχρονης γυναίκας. Τους είπα  ότι μπορώ. Χρειαζόμουν τη δουλειά. Κάτι ανάμεσα σε εσωτερική υπηρέτρια και νοσηλεύτρια. Με προσέλαβαν.

Γονατισμένη προσπαθούσα να κατευθύνω το οστεώδες γέρικο πόδι μέσα στην μάλλινη κάλτσα κι από κει μετά στην παντόφλα της.  Δεν υπάκουε, σε τίποτα ...σα να είχε αυτονομηθεί αυτό το πέλμα,  να είχε αποκτήσει μια δική του ιδιότροπη θέληση, πεισματική. Στην τηλεόραση ήχοι χορού, απ αυτούς που στήνουν πρωινιάτικα στα στούντιο με την λαχανί και φούξια ανάλαφρη διακόσμηση, οι ξανθιές σιλικονούχες παρουσιάστριες μαζί με τις παρέες των χαζοχαρούμενων ιδιοτελών  υπηκόων τους. Της φάνηκαν ξεδιάντροποι οι χοροί και τα κουνήματά τους. - Μωρέ μπράβο  όρεξη που χουν για χορό... , μονολόγησε. Συνέχισα να προσπαθώ με το άλλο πόδι. - Κλείστο και με ζαλίσανε... Ένιωσα ότι είχε εξαντληθεί η υπομονή της και βιάστηκα να τελειώσω. Τώρα φορούσε τις παντόφλες της και μπορούσε να σηκωθεί σιγά σιγά. Σκυφτή, ασταθής , τα λίγα βήματα από το κρεβάτι στην καρέκλα της κουζίνας... Έριξα δυο ξύλα στη ξυλοσομπα. Βγήκε λίγη κάπνα καθώς άνοιξα το πορτάκι της. -Εσύ χόρευες στα νιάτα σου; την ρώτησα. - Όχι,  απά

Συνεχίζοντας σήμερα την αποδελτίωση της επικαιρότητας, θα αναφερθώ στο τρίτο στοιχείο. Στοιχείο τρίτο,  ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΊΑ ΕΥΝΟΥΧΩΝ. Ο ευνουχισμός ήταν (σε κάποια μέρη του κόσμου είναι ακόμα) μια συνήθης πρακτική ελέγχου της γενετήσιας ορμής. Το ευνουχισμένο άτομο ή και ζώο έχοντας στερηθεί την ικανότητά και κυρίως την επιθυμία να ζευγαρώσει και να αναπαραχθεί βιολογικά, όχι μόνο γινόταν κατάλληλο για συγκεκριμένους ρόλους  οι οποίοι -ειρήσθω εν παρόδω-ήταν εξέχοντες πολύ συχνά π.χ. φύλακες χαρεμιών και ναών, εξ απορρήτων υπουργοί και αξιωματούχοι, ακριβοπληρωμένοι καστράτοι της όπερας κλπ, αλλά κυρίως υφίστατο μια τεχνητή ακύρωση της θεωρητικά άπειρης βιολογικής διαιώνισής του.  Ας πούμε ότι, για τα ατομα αυτά με την βίαιη αυτή επέμβαση στη σωματική αρτιμέλειά τους , στένευε ο ορίζοντας  της πολλαπλότητας των επιλογών τους. Κάποια πράγματα που είναι κοινά και εγγενή στο ανθρώπινο είδος, για αυτούς αποκλείονταν  καθώς είχε αλλοιωθεί η ανθρώπινη φύση τους, αποβλέποντας   σε  κάποια  σκοπι

Και τώρα  θα σας πω τι σκέφτεται ένα  φάντασμα. Σίγουρα ενδιαφέρον θέμα. Θα μπορούσα να ζω πενήντα,  εβδομήντα,  διακόσια χρόνια δίχως να με  έχει δει κάνεις, θα μπορούσα,  έτσι αφηρημένα να ζω σε μια σοφίτα ή στο υπόγειο -αδιάφορο- δίχως σώμα, σκεφτότανε  το φάντασμα. Θα μπορούσα να ζω μόνο ψιθυρίζοντας την ώρα που σημαίνουν τα μεσάνυχτα ή θα μπορούσα να μιλώ ανοίγοντας απρόσμενα τις πόρτες, αναταράσσοντας τα  λιμνιασμένα  ύδατα, κόβοντας την παροχή του ηλεκτρικού σκοτάδι και ξάφνου ανάβοντας τον κεντρικό πολυέλαιο στην μέση μιας σάλας με αράχνες, θα μπορούσα να μην κάνω  ούτε αυτά θα μπορούσα να ζω εντελώς ασώματα κι αφηρημένα Έτσι σκεφτότανε ένα φάντασμα στην ύστατη προσπάθειά του να βάψει αδέξια τα χείλη του, όπως είχε δει να κάνουν οι  άνθρωποι στους καθρέφτες που κοιτάζονται. Όμως δεν είδε τίποτα , ούτε καν χείλη, και πέταξε με οργή τα κόκκινα κραγιόνια . Τίποτα. Τίποτα. Κι έπειτα σταμάτησε να σκέφτεται και να προσπαθεί κι αφέθηκε να ζει περιπλανώμεν

Για να ολοκληρώσω , λοιπόν,  το πρώτο στοιχείο και να περάσω στο δεύτερο, όσοι επιθυμούν να κάνουν καριέρα στην πολιτική μέσω της τηλεοπτικής μετάδοσης καλό είναι να λένε κοινοτοπίες , τα ίδια και τα ίδια και  να μην φοβούνται ότι θα είναι βαρετοί, το πολύ να κάνουν κάποιους να χασμουριούνται, αν πάλι θέλουν να ξεχωρίσουν αυτοί μέσα στην  πελατεία των πάνελς ας λένε και καμιά σαχλαμάρα (π.χ Τατσόπουλος) ή ας αναπτύξουν ένα δικό τους τέμπο (π, χ. Άδωνις) Θα περάσω τώρα στο δεύτερο. Στοιχείο δεύτερο και σημαντικότερο όλων ΙΔΙΩΤΙΚΌΣ vs ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΛΟΓΟΥ. Ειπώθηκε από τους κατήγορους του κ. Φίλη, ότι ως υπουργός δεν πρέπει να εκφράζει προσωπικές του απόψεις άλλα θα πρέπει να ασχολείται με τα θέματα του υπουργείου του, τα οποία θέματα είναι οι ελλείψεις προσωπικού στα σχολεία,  η επιβολή ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση κ.άλλα παρόμοια. Από δε τους υποστηρικτές του υπουργού η υπερασπιστική γραμμή επικαλέστηκε την ελευθερία του λόγου και το γεγονός ότι προκλήθηκε εντέχνως και ίσως πονη

Εμένα μου αρέσει όλο αυτό το σκηνικό που στήθηκε με αφορμή τις "δηλώσεις" Φίλη. Όχι γιατί αυτό καθ αυτό έχει οποιαδήποτε αξία, αλλά γιατί παρέχει την δυνατότητα στους ολίγους που επιμένουν να σκέφτονται από το να μπουρδολογούν ή να κραυγάζουν,  να τσεκάρουν/με , αντιπαραβάλλοντας τις θεωρητικές τους αντιλήψεις, τα ψυχανεμίσματά τους, με τα στοιχεία της εμπειρικής  in vivo, πραγματικότητας. Στοιχείο πρώτο,  ΤΟ ΜΈΣΟΝ. Εξακριβώνεται ότι στο ευτελές μέσον της τηλεόρασης είναι τραγικό λάθος να θέτεις ζητήματα τα οποία δεν εμπίπτουν,  δεν εντάσσονται στην χωνεμένη από τις πλειοψηφίες,  ιδεολογία. Δεν το σηκώνει η βασική συνθήκη της συγκρότησης και της λειτουργίας του ίδιου του μέσου. Ποια είναι αυτή; Η καθησυχαστική διασπορά και επανάληψη των πάσης φύσεως βεβαιοτήτων. Βεβαιότητες που είναι αναγκαίες για την ύπαρξη των κοινωνιών που συγκροτούνται στην βάση της σύμβασης (κοινωνικό συμβόλαιο) .Οι υποτελείς θέλουν να είναι "βέβαιοι"(εξασφαλισμένοι)και οι κυρίαρχοι τους π

Θα θελα να  ερχόμουν πιο νωρίς αλλά, βλέπεις,  το  αντίξοον του πράγματος... διασκεδάζω πια μαζί του για δυο λεπτά έχασα το λεωφορείο που θα με έφερνε στην ώρα μου στην ώρα μου μετά περίμενα  το επόμενο άθλιες οι συγκοινωνίες στα μέρη μας περίμενα μες την βροχή, βρέχει  στα μέρη μας συχνά κι όταν κάποτε έφτασε το επόμενο ήταν κι αυτό γεμάτο δεν συμβαίνει συχνά,  αλλά  κάποτε  συμβαίνουν όλα και να σκεφτείς  δεν με προσπέρασε αλλά σταμάτησε , κατέβηκε ο εισπράκτορας εκεί στην άκρη της εθνικής που περίμενα δεν μπορούμε να σας πάρουμε, κυρία,  μου είπε ήταν ευγενής, και είμαστε φουλ να περιμένετε το επόμενο μου φάνηκε αστείο και αντίξοο μαζί τον  παρακάλεσα περιμένω πολύ, εγώ και πρέπει να πάω στα Χανιά να πάω μου είπε για το νόμο, δεν επιτρέπει όρθιους μόνο καθημένους ναι  έχετε δίκιο του είπα, όρθια δεν με πειράζει και είστε και ευγενής μα αν  δεν με πάρετε... δεν ξέρω αν τον έπεισα ή ήταν το αντίξοο που έπαιζε μαζί μου ο οδηγός κόρναρε, οι επιβάτες