του Μάριου Διονέλλη
Να πείτε σε αυτό το παιδί, που στάζει ακόμα εκεί στη Ρόδο, πως έφτασε και πέθανε στην Ευρώπη του Διαφωτισμού και της Δημοκρατίας.
Να του πείτε πως το "Πρώτο Θέμα" γράφει ότι πρέπει να τους επαναπροωθούμε και το Λιμενικό να είναι πιο αυστηρό.
Να του πείτε πως ο Πρετεντέρης απαιτεί να μην τους παρέχουμε περίθαλψη γιατί θα το μάθουν κι άλλοι και θα έρθουν ακόμα περισσότεροι.
Να του πείτε ότι με τον πνιγμό του, τουλάχιστον για ένα βράδυ, στα δελτία οι "λαθρομετανάστες" μετατράπηκαν σε "ανθρώπινη τραγωδία".
Να του πείτε πάντως πως δεν ανησυχούμε πια για αυτό, δεν πρόλαβε να "καταλάβει" τις πόλεις μας. (Να του πείτε επίσης πως σε αυτή η σκηνή μοιάζει πολύ με το δικό μου παιδί όταν παίζουμε αεροπλανάκι και ότι στ' αλήθεια απορώ πώς γέμισε με τόσα σκατά το κεφάλι μας...)
Προς τα πού να φωνάξω βοηθείστε.... Ο τόπος γεμίζει κορμιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνθρώπους χωρίς φτερά.
Που πετασθήσομαι και υπνόσω.
Ποτέ στα χιλιάδες χρόνια της ιστορίας της ανθρωπότητας, δεν έγιναν τόσες μαζικές σφαγές, δεν υπήρξαν τόσες εκατόμβες θυμάτων, όσες στους δύο τελευταίους αιώνες των Φώτων και του Ανθρωπισμού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό που να ξεκινήσουμε; Από τον εξανδραποδισμό των αυτόχθονων πληθυσμών από την βόρειο Αμερική έως το νότο της ηπείρου; Από την Αφρική έως την Αυστραλία με την λεηλασία των πολιτισμών τους και το δουλεμπόριο;
Ή να θυμηθούμε τα εκατομμύρια θύματα της βίαιης συσσώρευσης του καπιταλιστικού κεφαλαίου τον 17ο αιώνα στις χώρες της δύσης;
Ή να πάμε μέχρι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Χίτλερ και τα εκατομμύρια νεκρών των 2 παγκοσμίων πολέμων;
Να σκεφτούμε μήπως την ατομική βόμβα της Χιροσίμα; Ή να πούμε για τα εκατομμύρια νεκρών και εξαφανισμένων στα γκούλακ του Στάλιν;
Να πούμε για την καταστροφή του πλανήτη, για τα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα, για την επέμβαση στο ανθρώπινο γονιδιώμα, για την άγρια εκμεταλλεύση των ζώων;
Όλα αυτά έγιναν και γίνονται μέσα σε μόλις 2 αιώνες, οπόταν διακηρύχθηκε ότι ο Θεός πέθανε.
Οι μετανάστες που πνίγονται στις θάλασσες της Μεσογείου είναι ένα ακόμα επεισόδιο σ' αυτήν την τραγική πορεία της ανθρωπότητας.
Πάω να γράψω για την προηγούμενη ανάρτηση, μπλοκάρω... Πάω να γράψω για ετούτη, τα ίδια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο μόνο που μπορεί να ψελλίσει το μυαλό μου είναι: Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον ημάς...
Ήλος
Και γω το παθαίνω αυτό...
ΔιαγραφήΠολλές φορές νιώθω τα λόγια μου φτωχά.
Τα λόγια είναι καλά ως οχήματα για να σε πάνε κάπου. Κι αυτό το "κάπου" είναι ο άλλος άνθρωπος που μετέχει του λόγου.
Συνήθως όμως και επειδή ο λόγος είναι ένα άκρως γοητευτικό πράγμα, μαγικό αφιόνι, μαγευόμαστε τόσο πολύ από τα λόγια μας που αδυνατούμε να δούμε αυτό στο οποίο φτάσαμε.
Τότε χάνουμε από τα μάτια μας τον άνθρωπο (και τον Θεό, του οποίου είναι εικόνα) και συνεχίζουμε τον μονόλογό μας, ηδονικοί και διαλογικοί, εγκλωβισμένοι στην αυτάρκειά μας.
Ίσως αυτά που γράφω να μην είναι σχετικά με την ανάρτηση, ίσως να μην είναι απάντηση σε σένα καλέ μου Ήλε (σίγουρα δεν είναι)...
Στον αιώνα όμως που τόσα πολλά λέγονται από παντού και από όλους, συνεχώς, αν θέλουμε όμως να μιλάμε, οφείλουμε να σκεφτόμαστε την δύναμη της οποίας είμαστε ανάλαφροι χρήστες.
Οι Έλληνες σοφοί ήταν οι πρώτοι φιλόσοφοι της γλώσσας, πολλούς αιώνες αργότερα, σχεδόν στις μέρες μας, τέθηκαν εκ νέου τα ζητήματα αυτά. Δυστυχώς απρόσιτα πλέον για μας.
Μαγικό αφιόνι... Ωραίος ο παραλληλισμός. Αυτό το ένοιωσα σχετικά νωρίς αγαπητή Ελένη, κάπου στο Λύκειο. Μου άρεσε να ψάχνω τις λέξεις, να μαθαίνω καινούργιες και να εμπλουτίζω το λεξιλόγιό μου. Κάποιοι συμμαθητές μου τότε με ρωτούσαν αν σκόπευα να ακολουθήσω την τρίτη δέσμη με σκοπό να ακολουθήσω την δικηγορία.
ΔιαγραφήΟ Θεός με φύλαξε -όπως και από τόσα άλλα- να μην παρασυρθώ από την μαγεία των λέξεων. Έτσι, αποφάσισα να φρενάρω τον εαυτό μου που είχε αρχίσει να καβαλάει το καλάμι. Όποιος χάνει στα "χαρτιά", κερδίζει στην αγάπη, λένε. Κι έτσι πήγα στην Τέταρτη δέσμη, έγραψα καλά μόνο στην έκθεση, και παραιτήθην λαμπρής δικηγορικής καριέρας προτού καν την αρχίσω. Εννοείται πως ούτε καμία άλλη λαμπρή καριέρα ακολούθησα αφού μαθήματα όπως η φιλοσοφία, τα θρησκευτικά και η αστρονομία, ξέρεις, αυτά τα άχρηστα που κανείς δεν ασχολιόταν μαζί τους στο λύκειο, δεν αποτελούσαν μαθήματα προς εξέταση σε καμία δέσμη.
Για να σοβαρέψω τώρα, μόλις πριν λίγο έγραφα αλλού, ότι όπως έχει πει κάποιος γέροντας, πολλές φορές έχω μετανοιώσει για κάτι που είπα. Για κάτι που δεν είπα, ποτέ! Νομίζω ότι σε αυτό που έγραψες κι εσύ αναφερόταν. Από την άλλη όμως είναι η σιωπή λύση; Μόνο για εκείνους νομίζω που συνειδητά έχουν επιλέξει αντί να μιλούν να προσεύχονται. Αλλά ακόμα και από αυτούς, πολλούς ο Θεός δεν τους άφησε μόνους - μόνω να προσεύχονται. Παρότι επιθυμούσαν την ησυχία, τους παρέδωσε στη βαβούρα της δικής μας συναναστροφής ώστε ο λόγος τους και η πράξη τους (η προσευχή τους και η αγάπη τους) να μας παρηγορήσει.
Όσο λοιπόν δε μιλάμε για να μιλάμε, όσο δε γράφουμε για να γράφουμε, όσο αυτό που λέμε και που γράφουμε εμπεριέχει αγάπη, αυτό για μένα αποτελεί στοιχείο επι-κοινωνίας. Κι αφού ακόμα δεν πήραμε τα βουνά, είναι το ελάχιστο που μπορούμε να προσφέρουμε στον συνάνθρωπό μας.
Ήλος
ΔιαγραφήΕυτυχώς που δεν επέλεξες την δικηγορία!! Προχθές παρακολουθούσα μια συζήτηση στη βουλή.... βέβαια έχω παρακολουθήσει κι άλλες πολλές, τόσων χρονών που είμαι.... αλλά μόλις προχθές μου ήρθε αυθόρμητα να πω, ενώ τους άκουγα να μιλάνε με εκείνο τον περιποιημένο, τον στομφώδη λόγο τους, που έχει γίνει ένα πιά με τα κύτταρα τους, που κομψεύεται κι αυτός μέσα στα κοστούμια και στις γραβάτες, δικηγόροι οι περισσότεροι πολιτικοί μας με προεξάρχουσα αυτή την καινούργια πρόεδρο της Βουλής, μου ήρθε λοιπόν να πω σ' αυτούς τους αποφοίτους του Χάρβαντ και του Γέιλ : τι πρωτόγονοι! τι δράκοι και τι δεινόσαυροι που είσαστε! Και σήμερα καθώς γυρνούσα από το Ρέθυμνο με το λεωφορείο του ΚΤΕΛ, απόγευμα με συννεφιασμένο καιρό, μια διαδρομή δίπλα - δίπλα στη θάλασσα που είχε ένα ελαφρύ άπειρο γκρίζο κυμματισμό, σκέφτηκα : Θεέ μου, θα πεθάνω και δεν θα έχω προλάβει να πω τον κόσμο! Ο λόγος... ο λόγος είναι κάτι άλλο
Να προλάβουμε να πούμε τον κόσμο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΒλέπεις Ελένη, στον κόσμο και σε αυτά που εμπεριέχει, ο Θεός έβαλε και τους ανθρώπους. Για να πεις τον κόσμο, θα πρέπει να μπορέσεις να πεις και τους ανθρώπους. Κι αυτούς, 4.000 χρόνια τους κοσκινίζουμε κι ακόμη να εξηγήσουμε σε όλο της το βάθος και το ύψος μια ανθρώπινη ψυχή. Ακόμα να κατανοήσουμε τα μυστήριά της. Μέρος μόνο, και στο μερικό θα παραμείνουμε.
Μόνο Ένας είπε τον κόσμο. Κι άπαξ και τον είπε, τον δημιούργησε.
Η ποίηση τώρα, είναι άλλο πράγμα. Είναι ίσως η μόνη που έχει το "ακαταλόγιστο" να πιστεύει ότι μπορεί να πει τον κόσμο. Θα πει ο Ελύτης: "Αυτή την ψυχή τη λέω αθωότητα. Κι αυτή τη χίμαιρα, δικαίωμά μου.". Κρατάει για τον εαυτό του το δικαίωμα ο ποιητής να πει τον δικό του κόσμο, εκείνον που δεν θα εμπεριέχει το Λίγο του που λέει η Δημουλά.
Τι συμπέρασμα βγαίνει από όλα αυτά λοιπόν; Για μένα, εκείνο που αναφέρει ο Απόστολος Παύλος στην Α' προς Κορινθίους επιστολή του, στον υπέροχο ύμνο της Αγάπης: βλέπομεν γὰρ ἄρτι δι᾿ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι, τότε δὲ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον· ἄρτι γινώσκω ἐκ μέρους, τότε δὲ έπιγνώσομαι καθὼς καὶ ἐπεγνώσθην. νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ άγάπη.
Ήλος
Υ.Γ. Ο Zbigniew Preisner, μελοποίησε μέρος του υπέροχου ύμνου στην αγάπη του Παύλου, για την ταινία του Kieślowski Bleu. Όποιος θέλει, μπορεί να το ακούσει εδώ:
https://www.youtube.com/watch?v=WMixzQhn6pg
Ήλε σ' ευχαριστώ!
ΔιαγραφήΓια το σχόλιο και για το καταπληκτικό βίντεο.
Ωραία και βαριά η συζήτηση που ανοίξαμε.
Εγώ ποιήτρια ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ. Απέχω πολύ. Μερικά πράγματα που αισθάνθηκα και σκέφτηκα, γράφω.
Πολλοί, όλοι οι άνθρωποι, "λένε" τον κόσμο...
Ο ποιητικός λόγος διαφέρει από κάθε άλλο γιατί συνενώνει δύο επίπεδα : το φαίνεσθαι και το αισθάνεσθαι του κόσμου ΚΑΙ το είναι του. Ο ποιητής πρέπει να θεαθεί και να ζήσει τον κόσμο, όχι στην επιφάνειά του, αλλά στην πλοκή και στην συνοχή του, να σκεφτεί γι' αυτό και να μπορέσει να το εκφράσει.
Εάν η Αγάπη κάνει τον κόσμο αυτό που είναι, τότε ο ποιητής - αλίμονο- πρέπει να αγαπήσει πολύ, για να πει κάτι....
Λες πως δεν είσαι ποιήτρια. Κι όμως, η φράση "να πω τον κόσμο", είναι για μένα εξόχως ποιητική! Δεν ξέρω αν είναι τέτοια με τους ορισμούς της ποίησης, γιατί δεν τους γνωρίζω. Προσωπικά όμως, τέτοια την ένοιωσα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι τι περισσότερο είναι η ποίηση παρά "αισθάνθηκα - σκέφτηκα - γράφω"; Συμφωνώ περισσότερο από όσο μπορώ να γράψω ότι πρέπει να αγαπήσει πολύ ο ποιητής για να πει κάτι. Κι επεκτείνω. Για να πει "κάτι" ο οποιοσδήποτε πρέπει να αγαπήσει πολύ.
Γι' αυτό και δε μου άφησαν τίποτα να πω οι δυο τελευταίες σου αναρτήσεις. Αυτά και κλείνω για να μη σε κουράζω περισσότερο.
Ήλος
Μα η ευημερία της Δύσης είναι στερεωμένη στο αίμα της Ανατολής.Αιώνες τώρα.Μεσαίωνας-Σταυροφορίες,Αναγέννηση-δουλεμπόριο,Διαφωτισμός-αποικιοκρατία,από τον Β ΠΠ και μετά συνεχείς "δημοκρατικές" παρεμβάσεις.Κι εμείς,τα παιδιά της Ανατολής,καθόμαστε και βλέπουμε τον Δυτικό κόσμο με μάτια σαν τις γαρίδες.Δεν ξέρω ούτε πόσες φορές,ούτε σε πόσων χωρών τις ιστοσελίδες το έχω γράψει αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήπαπα-Κώστας
Καλά κάνεις παπα-Κώστα και τα λες και τα γράφεις... είμαστε ένας δυστυχής λαός... πού ν' αντέξει τόσο βάρος;
ΔιαγραφήΑδιανόητα πράγματα, σε όγκο και σε πλούτο, πώς να αφομοιώσει κανείς;
πρέπει να έχει μεγάλη ψυχή και πίστη.