Στις Ευανθίες της ζωής μου
Η μητέρα μου - κυρία Ευανθία στο όνομα- είναι μια γυναίκα απλή.
Την θυμάμαι -όπως θυμάται μετά από χρόνια ένα παιδί τη μητέρα του- να κάνει απλά πράγματα, του σπιτιού δουλειές και φροντίδες, που περνούσανε απαρατήρητα.
Πράγματα αδιάφορα και αφανή που έμελλε γρήγορα να ξεχαστούν, καθώς διαλύονταν μέσα στην καθημερινή ζωή μας.
Πράξεις που έμειναν ανυπεράσπιστες. Τις παραμερίζαμε εύκολα. Η αδυναμία τους.
Τότε μας φαίνονταν άδικος και χαμένος κόπος και χρόνος. Η ορμή μας.
Ίσως να είχαμε δίκιο. Ίσως οι απλές κι αδύναμες πράξεις για να σπάσουν το όριο της απλότητάς τους και να γίνουν πράξεις σημαντικές, να χρειάζεται να περιμένουν πολύ μέχρι να συναντήσουν τα λόγια που είναι ικανά να τις τραβήξουν από την αφάνειά τους.
Να, ας πούμε, όπως το τρύπωμα των ρούχων.
Ποτέ δεν ράβουμε κατ' ευθείαν π.χ. ένα στρίφωμα μιας φούστας που ξηλώθηκε, ένα παντελόνι που θέλει κόντεμα, ένα φερμουάρ ή μια δαντέλα στο πετσετάκι.
Απαραίτητα πρώτα το τρυπώνουμε. Χαλαρά, με μεγάλες αραιές βελονιές και μια κλωστή που να φαίνεται, κάνουμε κάτι σαν προετοιμασία. Βεβαιώνομαστε έτσι για την σωστή εφαρμογή, για το κατάλληλο ύψος, για την ζυγισμένη θέση, τουτέστιν για το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Οι βελονιές του τρυπώματος είναι ευάλωτες, ασταθείς, αλλά και απολύτως απαραίτητες ως καθοδηγητικό νήμα, δηλωτικό της προδιάθεσης που έχεις, της προαίρεσης του τί θέλεις ή πώς θέλεις να φτιάξεις κάτι. Όμως ας μην ξεγελιόμαστε: το τρύπωμα σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί ράψιμο.
Εύκολα μπορεί το ρούχο να σκιστεί, να ξηλωθεί, να κρεμάσει. Δεν κυκλοφορούμε ποτέ ή δεν χρησιμοποιούμε ποτέ με άνεση ένα ρούχο ή ένα ύφασμα που απλώς έχουμε τρυπώσει.
Πώς μου ήρθε τώρα αυτό;
Σκεφτόμουν λοιπόν, κάποιους ανθρώπους, αγαπημένους και κοντινούς ή άλλους πιο απόμακρους, που όμως συναντάμε πολύ συχνά και μας δυσκολεύουν. Πολλές φορές μας απορρίπτουν, γίνονται επιθετικοί, άστοχοι και πληγώνουν τους άλλους.... Συχνά αποσυρόμαστε παραιτημένοι ή άλλες φορές μας παρασύρουν σ' ένα φαύλο κύκλο αντιπαράθεσης και δηλητήριου.
Είναι αυτοί οι εξαιρετικά ευάλωτοι άνθρωποι. Δεν λέω ευαίσθητοι, αλλά αυτοί που νιώθεις ότι είναι εύθραυστοι, που εύκολα πληγώνονται, που εκνευρίζονται και ζουν μπερδεμένοι...Θα έλεγα ότι είναι αυτοί μ' ένα αδύναμο, ασταθές Εγώ, που παραπατάει.
Το Εγώ δεν είναι εκ προοιμίου κακό πράγμα.
Ένα
σωστά τοποθετημένο Εγώ με επίγνωση της ακατάλυτης αξίας του, επειδή αυτή
η αξία προέρχεται από τη προσωπική σχέση του με κάτι ανώτερο από το ίδιο, είναι τόσο υγιώς ισχυρό που μπορεί να ανταπεξέρχεται στις
προσβολές και επιθέσεις των άλλων ή και να εκτιμά σωστά τις προθέσεις
των παρατηρήσεών τους. Το σωστά τοποθετημένο Εγώ, έχει μια γνώση βαθιά, βιωματική, ευρύχωρη που καταυγάζει την πραγματικότητα στην πιο μικρή έως την πιο μεγάλη της εκδοχή.
Ένα λάθος προσανατολισμένο Εγώ, που δεν στηρίζεται σε μια ανώτερη από το ίδιο, που δεν τροφοδείται - αναφέρεται σε μια έννοια του Απολύτου ή που στηρίζεται σε ιδεολογήματα, λαμβάνει κάθε τέτοιο γεγονός
(παρατήρηση, αντίθετη άποψη κλπ.) ως μέγιστη προσβολή. Πολύ δε
περισσότερο εάν αυτή, η υποτιθέμενη προσβολή, προέρχεται από ένα άτομο
εγνωσμένης αξίας και σημαντικότητας στην ζωή του.
Έτσι πολλοί άνθρωποι δεν
ανέχονται μικρές ανθρώπινες και με καλές προθέσεις παρατήρησεις επειδή
δεν μπορούν να διακρίνουν, έχοντας ένα ευάλωτο και στρεβλό Εγώ τους
λόγους τους.
Το μην μπορούμε να διακρίνουμε τους λόγους των
πραγμάτων, το να παρανοούμε τις προθέσεις είναι αποτέλεσμα - σύμπτωμα, θα έλεγα - του ότι στην ζωή μας
δεν έχει εισέλθει ο Ενσαρκωμένος Λόγος των λόγων.
Και αυτό ισχύει λίγο πολύ για όλους μας, σε διάφορες περιστάσεις.
Άλλοι αρπάζονται από ιδεολογίες, άλλοι από μοντερισμούς κι άλλοι από απλά πράγματα, όπως ένας γάτος ή ένας σκύλος...
Άλλοι αρπάζονται από ιδεολογίες, άλλοι από μοντερισμούς κι άλλοι από απλά πράγματα, όπως ένας γάτος ή ένας σκύλος...
Όλα είναι άμυνες ενός ανίσχυρου Εγώ που στερείται της αναφοράς στο Θεό - πρόσωπο, έτσι όπως αυτή συγκροτείται μέσα από την ορθόδοξη εκκλησιαστική παράδοση από την οποία μπορεί να αντλήσει την υπόστασή του.
Άσχετες σκέψεις με το τρύπωμα, θα πείτε... Καθόλου νομίζω.
Μέχρι να ραφτεί σταθερά και ακατάλυτα η μοναδική σχέση Ζωής με τον Λόγο, μέχρι να υπάρξει ένα Εγώ διαταγμένο σε αρμονία με τον κόσμο, με τον άλλο άνθρωπο, με τις αδυναμίες και τα μεγαλεία μας, μέχρι να έρθει το πλήρωμα του χρόνου -χρόνος που είναι διάφορος, ελεύθερος και ποικίλος για τον καθένα- μπρορούμε να κάνουμε αυτό το κτιστό, το βασικό που έκανε η μητέρα μου με τα ρούχα πριν τα ράψει για τα καλά: να τρυπώνουμε, με υπομονή, με συγκατάβαση και με αραιές, ανεπαίσθητες βελονιές την αγάπη.
Τι υπέροχη σταυροβελονιά κέντησες πάλι, Ελένη Ραβάνη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕύθραυστα πράγματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο να γράφεις εννοώ. Πολλές φορές φοβάσαι μη σου φύγει, μη πετάξει από τα χέρια σου, γιατί τότε το ξέρεις ότι θα μείνεις ένα κουφάρι.
Δεν πιστεύω ότι γράφω κάτι σημαντικό. Εάν έγραφα, θα έγραφα ανοησίες και μπούρδες.
Αλλά γι' αυτό που γράφω είμαι ευγνώμων...
Ναι. Πολλές φορές η ομορφιά του κειμένου, κρέμεται σε μια σύνταξη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε μια λέξη. Σε μια συγκεκριμένη σειρά νοημάτων.
Εύθραυστα πράγματα.
Τεράστιο ρόλο παίζουν και οι λέξεις, και οι προθέσεις, πίσω από τις λέξεις.
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!
Αγαπητέ ανώνυμε,
ΑπάντησηΔιαγραφήμ' έχει απασχολήσει πολύ το πώς γράφουμε. Για μένα παραμένει ένα μέγα μυστήριο άλυτο. Όπως και η γλώσσα. Είναι από τα θέματα που έχουν σημαδέψει την προσωπική μου πορεία. Ο λόγος (με όλες τις δοθείσες τις ερμηνείες) είναι κάτι που αναζητώ συνεχώς: να φανερώνει ένα εγώ που απευθύνεται σε ένα εσύ και ένα νόημα που να υπερβαίνει το εγώ και το εσύ σε μια μεταμορφωτική και των δύο έκλαμψη.
Καταλαβαίνουμε την πραγματική έκλαμψη εάν μετά απ' αυτή επικρατήσει μια ωραία ησυχία - κοινωνία.
Χάρηκα με το μήνυμά σου.
Καλή Χρονιά και σε σένα