Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_η αυλή του κόσμου


Την φωτογραφία αυτή όπως και τις υπόλοιπες τράβηξε η Νίκη. Η Νίκη είναι φίλη και ζωγράφος. Ζωγραφίζει με ρευστό κερί.
Η Νίκη πήγε για λίγες μέρες ένα ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη, όπως αυτά που κάνουν πολλοί άνθρωποι, αναχωρώντας από την Ελλάδα  με τα τουριστικά πρακτορεία.


Η Νίκη πηγαίνει στο Εσπερινό Λύκειο της πόλης και παλεύει να τελειώσει το σχολείο,  που δεν μπόρεσε να τελειώσει όταν έπρεπε.... "κι έχοντας περασμένα τα 40", που λέει και Ναζίμ Χικμέτ ο Τούρκος ποιητής.....
Η Νίκη στο ολιγοήμερο ταξίδι της φωτογράφιζε κυρίως τους ανθρώπους που συναντούσε,  τους περαστικούς και τους καθημερινούς. Φωτογραφιζόταν κι αυτή μαζί τους.
Λιγότερο την ενδιέφεραν  τα γνωστά αξιοθέατα... τα κτίρια, η Αγία Σοφία, το λιμάνι, μια νωχελική βαρκούλα, ένα ηλιοβασίλεμα.





Την ρωτάω γιατί ....
Δεν ξέρω, μου λέει, έτσι...
Έτσι κι εγώ ελευθερώνομαι και κάνω υποθέσεις....



Ίσως να υπάρχουν άνθρωποι που  λόγω έλλειψης ή ανεπάρκειας των στοιχειωδών πραγμάτων: του φιλιού, του χαδιού, της καλής κουβέντας, της χαράς, της ασφάλειας και της αποδοχής, δηλαδή όλων  αυτών που έρχονται και σε κυκλώνουν  κάνοντας  τον κόσμο γνώσιμο και απλό, πραγμάτων που κτίζουν γύρω σου την "αυλή του κόσμου", έναν περίβολο σα να λέμε, που να  περιλαμβάνει και σένα,   αναγκάζονται από μικροί  να προσηλωθούν από δίψα κι από ανάγκη στους ανθρώπους....


Ίσως, έτσι, γίνονται πολύ καλοί στη μελέτη των εκφράσεων, των κινήσεων, των τρόπων που αλλάζουν τα πρόσωπα, πώς γελούν, ποιές σκέψεις τα συννεφιάζουν, πώς στριμώχνουν τις ανάγκες, πώς σφίγγουν τα δόντια, που ρίχνουν το βάρος του σώματος, πώς κινούνται, τα σουλούπια τους ....
Μαθαίνουν μ' αυτόν τον εμπειρικό και άπειρες φορές επαληθευμένο τρόπο, τι έρχεται, τι πέρασε και τι μπορεί να τους περιμένει.




Έτσι μέσα από τα πρόσωπα, φτιάχνεται μια αυθεντική πρωτογενής αφήγηση, που μέσα της περιλαμβάνει τις ιστορίες του παρόντος αλλά και του παρελθόντος, αυτών που είναι παρόντες και αυτών που είναι απόντες, των νεκρών.



Τα πρόσωπα διηγούνται ιστορίες. Ιστορίες της μέρας που πέρασε, των δυσκολιών και του καμάτου, του έρωτα και της χαράς.
Κι αυτό που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά σαν καθημερινότητα  που περνά πάνω από τα σώματα και εγγράφεται στις μορφές των ανθρώπων, κάπως κτίζει την ιστορία του τόπου.
 
Ίσως έτσι ο κόσμος να γίνεται γνώσιμος, τελικά.
Ίσως ν' αποκτά ένα νόημα, μια συνέχεια, ίσως έτσι έχει κάτι να πει.
Κάπου μέσα σ' αυτήν την αφήγηση βρίσκεις και συ έναν τόπο οικείο.
Ανάμέσα στους πολλούς, ανάμεσα στους αδιάφορους, βρίσκεις ένα ή δύο πρόσωπα που να καταλαβαίνουν την εξορία του ταξιδευτή, τη μοναχική σου καρδιά, την ύπαρξή σου που αποζητά ένα χάδι, μια καλή κουβέντα, ένα "γύρισες;  πού τριγύρναγες επιτέλους μ' αυτή τη γεύση της αλμύρας στα χείλη;"
Έτσι... και τα ταξίδια γίνονται ένα διαρκές παρόν στην μεγάλη του κόσμου αυλή...
 

.... Υποθέσεις.

Σχόλια

  1. Ανώνυμος16/10/14, 12:20 π.μ.

    Φίλησέ μου τη Νίκη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος16/10/14, 12:05 μ.μ.

    Ίσως, η Νίκη να έχει περισσή αγάπη στην καρδιά της και φωτογραφίζωντας πρόσωπα προσπαθεί να την ικανοποιήσει. Να την κάνει "μεγάλη του κόσμου αυλή" που θα χωράει κάθε άνθρωπο στο αιώνιο παρόν της Αγάπης...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ως δασκάλα...

    (ντρέπομαι να λέω "καθηγήτρια", το έχω ξαναγράψει. Ένας και μόνο Καθηγητής-ο Χριστός)

    ... στο Γενικό Εσπερινό Λύκειο της Πάτρας για πολλά χρόνια, γνωρίζω παιδιά -αστέρια, ήλιους καθαρούς, σαν τη Νίκη σου... Τα καμαρώνω και τα συγχαίρω αυτά τα παιδιά. Τους φιλώ τα χέρια. Τα πόδια. Με βαθύ σεβασμό.

    "H ιστορία του ανθρώπου είναι το σώμα του", έγραψε κάποτε ο Γιώργος Χειμώνας. Πολλές φορές τη σκέφτομαι τη φράση του, μαζί με πολλές δικές σου, Ελένη μου.

    Εύχομαι μια εμπειρία γεμάτη ουράνια πετούμενα, χρυσογάλανη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΟΥ ΕΛΕΝΗ ΡΑΒΑΝΙ ΜΕ ΠΗΓΑΝ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ.
    ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΩ ΣΗΜΕΡΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΙΝΩ ΣΤΑ ΜΠΑΡΑΚΙΑ ΨΑΧΝΩΝΤΑΣ ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ.
    ΑΛΛΑ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ 2 ΩΡΕς ΣΤΗ ΣΕΙΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΩ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ
    ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΩ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ ΚΤΛ
    ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ
    Η ΓΝΩΣΗ
    ΚΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ.
    ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΣΚΕΦΤΕΙ ΓΙΑΤΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΩ ΑΥΤΟΣ ΤΟΥς ΑΝΘΡΩΠΟΥς ΤΟ ΕΚΑΝΑ ΑΥΘΟΡΜΗΤΑ.
    ΤΟΥΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΩ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥς ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ
    ΚΑΙ ΠΡΩΤΗ ΕΜΕΝΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΚΕΦΤΗΚΑ ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ ΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΟΥ ΝΑ ΤΑ ΔΩΣΩ
    ΣΤΗ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΧΡΟΝΗ ΜΑΝΑ ΠΟΥ ΟΥΡΛΙΑΖΕ ΓΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΔΥΟ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΣΤΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΑΞΙΜ
    ΟΧΙ ΤΑ ΕΚΑΝΑ ΚΑΦΕΔΕς ΚΑΙ ΔΩΡΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΜΟΥ
    ΚΑΙ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΠΟΣΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΧΑΡΑ ΕΔΩΣΑ ΣΤΟ ΓΥΦΤΑΚΙ ΜΕ ΤΙς 5 ΛΥΡΕς ΚΑΙ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΜΟΥ
    ΚΑΙ ΠΟΣΗ ΧΑΡΑ
    ΕΔΩΣΕ ΤΟ ΔΩΡΟ ΠΟΥ ΕΦΕΡΑ ΣΤΗΝ ΑΝΗΨΙΑ ΜΟΥ ΠΧ
    ΟΙ ΠΕΡΟΣΣΟΤΕΡΟΙ ΘΑ ΣΚΕΦΤΟΥΝ ΟΤΙ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ ΜΠΟΡΕΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΞΕΡΩ ΟΜΩς ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ
    Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΣΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΟΠΟΙΑ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΑΠΟ ΧΡΗΜΑΤΑ ΜΕΧΡΙ ΕΝΑ ΑΠΛΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ, ΣΕ ΒΛΕΠΩ ,ΥΠΑΡΧΕΙς
    ΕΙΝΑΙ Η ΛΥΤΡΩΣΗ ΜΟΥ !

    Σ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΕΛΕΝΗ!!!!!!

    ΝΙΚΗ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αγαπημένη Νίκη, συντροφιά μου,

    ότι δίνουμε νιώθοντας κι ένα σποράκι πόνου να έχει τρυπώσει κάπου μέσα στη χαρά μας, είναι αληθινό δόσιμο.
    Αυτό το σποράκι του πόνου όμως είναι απαραίτητο για να έχει το δόσιμο αξία.

    Κανείς μας δεν είναι τέλειος, όλοι μας είμαστε άρρωστοι, τα έχουμε πει αυτά. Και κανείς δεν γίνεται από μόνος του άνθρωπος, ούτε και λυτρώνεται μόνος του.
    Λέω, δεν ξέρω κι όλας....


    Έχεις πάντα την αγάπη μου
    Ελένη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Θέλω με απλότητα και ειλικρίνεια να πω ποσο με άγγιξε η ανάρτηση της Ελένης και τό σχόλιο τής Νίκης . Αντί ημετέρου σχολίου επιτρέψτε μου να καταθέσω ένα μπουκέτο από εύδη πνευματικά άνθη που πιστεύω θα αγγίξουν την ευαίσθητη καρδούλα σας .
    Κύριέ μου!
    Μάθε με νά Αγαπώ τόν Αδελφό μου
    καί μάλιστα Αυτόν πού δέν αισθάνθηκε ποτέ
    τήν Αγάπη και τήν στοργή τών άλλων !
    Θεέ μου !
    Βοήθησέ με νά μήν ξεχνιέμαι καί γίνωμαι
    αδιάφορος στόν πόνο τού Αδελφού μου,
    αλλά ο πόνος του νά γίνεται πόνος μου !
    Κύριέ μου !
    Αξίωσέ με νά ελπίζω στήν Αγάπη Σου
    καί νά μοιράζωμαι τήν Ελπίδα αυτή
    μέ τόν Αδελφό μου

    Θεέ μου
    Μήν επιτρέψης νά απολαμβάνω
    τήν οποιαδήποτε χαρά μόνος μου ,
    αλλά πάντοτε μαζί μέ τόν Αδελφό μου !

    Κύριέ μου!
    Δώσε μου τήν έγνοια τής Παγκόσμιας Δυστυχίας
    καί βοήθησέ με να κάνω κάτι
    γιά νά τήν απαλύνω !

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_ Γ. Σεφέρη, "κράτησα τη ζωή μου" : σπάραγμα μιάς ανάγνωσης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι' εκείνο τ' άστρο ό Αλδεβαράν. Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς, καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει. Κράτησα τη ζωή μου˙ στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή. Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της. Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές˙ o χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν μήτε o καιρός κλειστός