Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

_Εκπαιδευτικός vs Εκπαιδευτικό σύστημα

 Στο σημερινό κείμενο θα συνεχίσουμε τον προβληματισμό της προηγούμενης ανάρτησης.  Είχαμε καταλήξει στο σωστό, κατά τη γνώμη μου, ερώτημα που πρέπει να τεθεί κάνοντας την στροφή από την υποτιθέμενη αποτυχία του εκπαιδευτικού συστήματος προς το ενδεχόμενο να μην αποτυγχάνει το σύστημα αλλά ο εκπαιδευτικός. Βέβαια, μια τέτοια στροφή θίγει το αίσθημα αξιοσύνης των εκπαιδευτικών και κινητοποιεί την ευθιξία τους, αλλά  θεωρώ αυτήν ένα αμυντικό/αντιδραστικό αντανακλαστικό, προκειμένου να μην φτάσουμε σε βαθύτερες συνειδητοποιήσεις.  Ο προβληματισμός μου ήταν ότι το σύστημα ως τέτοιο δεν μπορεί να αποτυγχάνει, μπορεί να διορθώνεται, να μεταρρυθμίζεται, να προσαρμόζεται και να αλλάζει μέσα στα χρόνια, αλλά όχι να αποτυγχάνει. Η αποτυχία είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης δραστηριότητας και όχι των απρόσωπων συστημάτων και όταν την συναντάμε πρέπει σ'αυτούς (τους ανθρώπους) να την αποδίδουμε κι όχι σε κάτι που υπερίπταται αυτών και κυριαρχεί πάνω τους. Στην περίπτωση του εκπαιδευτικού συσ
Πρόσφατες αναρτήσεις

_το σύστημα δεν αποτυγχάνει ποτέ

 Διάβασα αυτές τις ημέρες κάμποσες αναλύσεις που, με την ευκαιρία των αποκαρδιωτικών αποτελεσμάτων των Πανελληνίων εξετάσεων, έθεταν και προσπαθούσαν να απαντήσουν το ερώτημα : Γιατί αποτυγχάνει το εκπαιδευτικό σύστημα;  Επιτρέψτε μου να δηλώσω εξ αρχής ότι το ερώτημα είναι εντελώς λάθος, είναι όμως βολικό, οπότε αν βολεύεστε, εξακολουθήστε να το θέτετε και να προσπαθείτε να το απαντήσετε. Ίσως κάτι να καταφέρετε... κάποια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση ίσως!  Γιατί είναι εντελώς λάθος το ερώτημα; Διότι κανένα "σύστημα" δεν αποτυγχάνει ποτέ. Εάν αποτυγχάνει παύει αυτομάτως να είναι σύστημα και γίνεται ο "γάμος του Καραγκιόζη". Σύστημα και επιτυχία είναι δύο έννοιες που πάνε μαζί. Τα συστήματα πετυχαίνουν πάντα τους στόχους τους, γιατί οι στόχοι τους, εμφανείς ή αφανείς, είναι καλά μπλεγμένοι στα γρανάζια τους, στις περιελίξεις τους και στα λάδια που τρέχουν εντός τους. Το εκπαιδευτικό σύστημα για παράδειγμα, στις δεκαετίες  του 30, 40, 50, 60 ήθελε να παραγάγει εθνικόφρο

_Ο θρίαμβος των φιλοσοφικών σχολών

 Η πτώση των βάσεων των φιλοσοφικών / ανθρωπιστικών σχολών έγινε, άλλη μια φορά,  αφορμή   για κλάψα για το κατάντημα της εκπαιδευτικής πολιτικής αλλά και συνολικά του πολιτικού πολιτισμού μας που έπαψε να εκτιμά τις ανώτερες αξίες του πνεύματος και του ανθρωπισμού.  Θεωρώ αυτό το "ενδιαφέρον" ρηχό, υποκριτικό και παραπλανητικό, για ένα φαινόμενο το οποίο είναι πλήρως εξηγήσιμο και αναμενόμενο. Στα χρόνια που θα έρθουν οι λεγόμενες "βάσεις" θα πέσουν ακόμη περισσότερο, τα συναφή τμήματα των Πανεπιστημίων θα υπολειτουργούν, θα μαραζώνουν και κάποια από αυτά θα κλείσουν, τα αμφιθέατρα θα αδειάζουν, οι φοιτητές σ'αυτά θα είναι ένα σπάνιο είδος, όπως αυτά τα απειλούμενα είδη του ζωικού βασιλείου (φώκιες, χελώνες, αετοί και τα παρόμοια).  Όμως όλα αυτά δεν αποτελούν αιτίες για θλίψη και κατήφεια. Το αντίθετο θα έλεγα, θα πρέπει να είμαστε (εμείς των ανθρωπιστικών) χαρούμενοι : Είναι η πιο χειροπιαστή και λαμπρή απόδειξη του ότι τα αντικείμενα που θεραπεύονται στις αν

Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε;

 Το γεγονός είναι πραγματικό, αλλά μικρή σημασία έχει αυτό. Η δημοσιογράφος  ξεκίνησε την ραδιοφωνική της εκπομπή, (άκουγα στο αυτοκίνητο) λέγοντας πόσο ευχάριστα εξεπλάγην όταν ο υπάλληλος του βενζινάδικου στο οποίο σταμάτησε για να βάλει βενζίνη, της έδωσε ΔΩΡΕΑΝ (έχει σημασία αυτό) ένα πλαστικό μπουκαλάκι παγωμένο νερό και μάλιστα ΧΑΜΟΓΕΛΩΝΤΑΣ (εδώ είναι το σημαντικό) και ολοκλήρωνε την ανάλυση της εμπειρίας της συμπεραίνοντας πόσο πιο πολιτισμένα θα ζούσαμε εάν όλοι χαμογελούσαμε καθημερινά, σε όλους, γνωστούς και αγνώστους, δίνοντας και παίρνοντας πράγματα, δείχνοντας έτσι την καλή μας διάθεση.  Είναι, λοιπόν, τόσο σημαντικό αυτό το χαμόγελο; Βεβαίως και είναι! όχι γιατί ως χαμόγελο είναι εκδήλωση μιας καλής, υγιούς, φιλικής ψυχικής κατάστασης, όπως αφελώς λαμβάνει η δημοσιογράφος, αλλά διότι είναι ο θρίαμβος, η επιβεβαίωση του marketing. Τι είναι όμως το  marketing;  Απαντώ αμέσως : Marketing είναι η μεθοδική, επιστημονικά ελεγχόμενη χειραγώγηση προκειμένου να κάνουμε κάποιον να

_Τι κάνουν εκεί πάνω;

  Βλέποντας αυτές τις δύο φωτογραφίες, τα ερωτήματα που τέθηκαν στον δημόσιο διάλογο (άλλος ένας ευφημισμός του κατευθυνόμενου μονολόγου)   ήταν : 1. εάν αυτό που βλέπουμε είναι νόμιμο, δηλ. αν τηρείται η κείμενη νομοθεσία (πολεοδομική, λιμενική, εργατική και ό,τι άλλο) και 2. εάν αυτό που βλέπουμε γίνεται με την συγκατάθεση του εργαζόμενου (του σερβιτόρου).  Και στα δύο αυτά ερωτήματα η απάντηση ήταν καταφατική.  Η επιχείρηση τηρεί όλες τις διατάξεις, βεβαίωσε ο υπουργός Άδωνις, ο οποίος επιδεικνύοντας ταχύτατα αντανακλαστικά και ζήλο διέταξε, όπως είπε,  να γίνουν αμέσως όλοι οι έλεγχοι (άξιος ο μισθός του!) και ο εργαζόμενος με την θέλησή του, δίχως καμία εργοδοτική πίεση, θαλασσοδρομεί για να βγάλει ένα,  πλέον του "καλού" μισθού του, "καλό" φιλοδώρημα . Εξάλλου  πόσα και πόσα άλλα δεν κάνουν οι άνθρωποι τη σήμερον ημέρα για να  βγάλουν τον "επιούσιον";  Όμως εάν, παρόλα αυτά,  νιώθουμε ότι κάτι μας ενοχλεί, κάτι μας φαίνεται παράξενο, κάτι κλωτσάει μέ

_αν αυτή είναι η πολιτική

 Δεν θα το επιδιώξω, αλλά θα εκμεταλλευτώ αυτή τη καταπληκτική συγκυρία : ώρα απογευματινή, μάθημα σε σπίτι, σε κεντρική πλατεία, σε κεντρικό χωριό, από κάτω τα καφενεία και είχα εντοπίσει καθώς πήγαινα ασυνήθιστες κινήσεις, μια αναταραχή και μια κυρία, άγνωστη σε μένα,  με χρώμα μαλλιών σε ώριμη μελιτζάνα να περιφέρεται μαζί με μια φίλη της που δεν είχε τίποτε το αξιοσημείωτο. Εγώ πρόσεξα την μελιτζανί.  Το μάθημα κυλούσε ανάμεσα σε απογοητεύσεις και προσπάθειες, οι ήχοι  της πλατείας γνωστοί και γι αυτό ανήκουστοι  έφταναν αλλά και δεν έφταναν σ'αυτιά μου, ίσως αν πρόσεχα έξω να έφταναν, αλλά εγώ πρόσεχα μέσα.  Οι ήχοι αλλάζουν. Ξέρω την αλλαγή των μικροφωνικών στις μικρές πλατείες των χωριών.  Τέλος μαθήματος. Η προεκλογική συγκέντρωση στα μισά. Έμεινα να ακούσω κι εγώ. Παράγγειλα όπως κάνω πάντα μια τσικουδιά και τι ανανέωση προσώπων, κινήσεων, χρωμάτων. Ίδιες ιδέες ή καλύτερα καμία ιδέα... χωρίς ιδέες. Το απόγευμα όμως δεν έχασε σε τίποτα την ομορφιά του Απρίλη του.  Το κόμμα,

_ένα άλογο ανέβαινε τη γέφυρα

 Ένα άλογο ανέβαινε τη γέφυρα Σκυφτό σχεδόν συντετριμμένο διόλου περήφανο δεν ήτανε το άλογο κι αν είχε ξεφύγει κάπως από τα δεσμά του δεν κάλπαζε όπως τ' άλογα,   προχώραγε αργά κι έσερνε το σχοινί του. Μαύρο ήταν, μαύρο θαμπό, σκόνη από μαύρο άχυρο το τύλιγε και πήγαινε μονάχο Η ουρά  κοντή, κάποιος την είχε κόψει (γιατί να κόψουν την ουρά ενός αλόγου;)  και το κεφάλι του μου φάνηκε παράξενο, μπαλώματα γεμάτο. Δίπλα και κάτω περνούσανε τ' αυτοκίνητα κι άνθρωποι, βουή η εθνική οδός Ίσως ήταν το ίδιο βασανισμένο άλογο που έκανε κάποτε έναν σοφό άνθρωπο να χάσει το μυαλό του.   Ατάραχο κι αταίριαστο,  είδα εχθές έν'  άλογο  που ανέβαινε την γέφυρα μονάχο.